คนจน

เพลงกลางป่า

ช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ เพื่อที่ผมจะได้เอาไปปรับปรุง
สักวันหนึ่งผมหวังว่า กลอนที่ผมแต่งจะได้ตราตรึงและซึ้งในใจใครสักคนนะครับ
มีคนจนมากมายหลายหมื่นแสน
ต้องข้นแค้นเหน็บหนาวปล่าวเปลี่ยวเหงา
ไร้ที่อยู่คนรู้ใจเหมือนไร้เงา
ฟังแล้วเศร้าเราคนจนทนต่อไป
ผู้คนมองจ้องดูอยู่มากมาย
น่าอับอายไร้ที่อยู่ไร้จุดหมาย
เส้นทางเดินยังไม่รู้อีกเท่าไหร่
ถึงจะไปถึงเส้นชัยได้อย่างเขา
ชีวิตคนขีดเขียนเรียนรู้ได้
มีหัวใจและน้ำตาปลอบตัวเรา
เส้นทางเดินอาจไม่ดีเหมือนใครเขา
ถึงจะเศร้าเราสู้ไปใจคะนอง
คนนับค่าถือหน้าตาเกียรติยศ
น่าสลดที่คนจนต้องหม่นหมอง
ก็คนจนไม่มีใครให้มามอง
จึงต้องทนอยู่ไปไร้คนดู
ชีวิตนี้เกิดมาเพียงครั้งหนึ่ง
จะตราตรึงในใจให้ได้รู้
ความเจ็บปวดมากมายที่หดหู่
จะขอสู้ต่อไปแม้ไร้เงิน
ถึงสิ้นเงินใช่ฉันสิ้นความฝัน
มีสักวันผลันเปลี่ยนชีวิตเดิน
ถึงติดดินไม่ลอยฟ้าไม่เหาะเหิน
ก็ขอเดินติดดินกินข้าวแกง
ถึงจะแม้เรียนแค่ถึงป.สี่
แต่ยังมีหัวใจที่แข็งแกร่ง
ไร้วิชาแต่ว่าไม่ไร้เรี่ยวแรง
จะขอแซงด้วยใจไร้วิชา
ก็คนจนหนทางมีแค่นี้
ไม่ได้มีเงินทองซื้อเสื้อผ้า
ถึงจะเดินแต่งตัวคล้ายคนบ้า
แต่วาจาและน้ำใจให้เต็มร้อย