เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์(2)

อาชา

ในวันพุธที่ 31 ธันวาคม  พ.ศ.2547  โรงเรียนฉันได้หยุดอยู่ในช่วงของเทศกาลวันปีใหม่แล้ว  ฉันจึงตั้งใจตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อที่จะมาทำสิ่งๆหนึ่งให้กับเธอ
          ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการคิดออกแบบการ์ด  จนในที่สุดฉันก็ได้แบบของการ์ดปีใหม่ที่เสร็จสมบูรณ์ที่สุด  นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใส่หัวใจไปกับการทำงานด้วยโดยที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม  ฉันเริ่มหยิบกระดาษเอ4  สีขาวสะอาดออกมา 3 แผ่น  แผ่นแรกและอีกครึ่งแผ่นฉันตัดให้เป็นซองจดหมาย  มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับการทำซองที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ  ฉันจึงใช้เวลาไปทั้งหมด 2 ชั่วโมง  จากนั้นฉันก็บรรจงร่างการ์ดลงบนกระดาษ  ตัดออก  แล้วทากาวติดกัน  ออกมาเป็นการ์ด 3 หน้า  หน้าแรกฉันเจาะรูเป็นรูปวงกลมให้พอดีกับรูปพระจันทร์ของหน้าที่สอง  หน้าที่สองฉันวาดรูปพระจันทร์แทนตัวเธอ  และใบไม้ใบเล็กๆที่อยู่บนพื้นดินแทนตัวฉัน  ส่วนหน้าสุดท้ายฉันแต่งกลอนแปดเพราะๆให้เธอ
          สักวันใบไม้ที่เปราะบางใบนี้คงจะมีโอกาสได้อาศันแรงลมพัดพาขึ้นไปถึงดวงจันทร์  สักวันหนึ่งคงจะมีโอกาส...ฉันเชื่อว่าเมื่อถึงเวลาอันสมควรโอกาสจะเปิดทางให้ฉันเอง
          ในที่สุดการ์ดใบนี้ก็เสร็จสมบูรณ์ในตอนดึก  ฉันจัดแจงใส่ซองแล้วฝากแม่บ้านให้เอาไปส่งที่ตู้ไปรษณีย์ในวันรุ่งขึ้น  เพราะในวันพรุ่งนี้ฉันต้องไปเที่ยวและตอนนี้ก็ยังไม่ได้จัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเลย  ไม่มีใครรับประกันได้ว่าจดหมายฉบับนี้จะส่งถึงมือผู้รับหรือไม่  มันจะเป็นอย่างไรบ้างแล้วก็ไม่รู้
          เปิดเรียนอีกที่หลังจากหยุดในเทศกาลวันปีใหม่ในวันจันทร์ที่ 5 มกราคม  พ.ศ.2547  ตอนเช้าฉันเจอหน้าเธอแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ตอนบ่ายเธออยู่กับฉันทั้งชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีอะไร  ตอนเย็นฉันเห็นเธอและเธอก็เห็นฉันเดินอยู่ในโรงเรียนแต่เธอก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ  วันนั้นทั้งวันฉันเภาวนาให้วันรุ่งขึ้นให้ฉันได้ยินคำพูดสักคำจากเธอก็ยังดี
          วันรุ่งขึ้นฉันเจอเธอแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร  จนฉันปักใจคิดว่าจดหมายคงจะหายไปแล้ว  ตอนเที่ยงฉันลงมาพักกับเพื่อนและเจอเธอนั่งทานข้างกลางวันอยู่ในโรงอาหาร  จริงๆแล้วฉันไปนั่งอยู่ใกล้ๆเธอก็ได้  แต่บังเอิญว่าเที่ยงนั้นฉันติดงานสำคัญ..จึงต้องละทิ้งความปรารถนาของหัวใจไป
          เมื่อฉันกลับมาหลังจากการสะสางงานเรียบร้อยแล้ว  กลับพบว่าเธอยังคงนั่งอยู่ในโรงอาหาร  ฉันว่าจะเข้าไปถามตรงๆ  แต่คิดอีกทีขอไม่ดีกว่า  และความบังเอิญอีกครั้งก็เกิดขึ้นเมื่อฉันมีธุระต้องเข้าไปถามเพื่อนคนที่นั่งอยู่กับเธอพอดี  ฉันจึงเดินเข้าไปคุยกับเพื่อนคนนั้น  
          และในที่สุดเธอก็ยอมเอ่ยปากพูดกับฉันด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว
          เอ้อ..ชนาธิปมิสขอบใจนะ  สวยมากเลยล่ะ
          คำพูดของเธออาจเป็นเพียงคำพูดสั้นๆที่ไม่ชัดเจนสำหรับคนอื่น  แต่สำหรับฉันแล้วถ้าเป็นคำพูดที่เธอเอ่ยมาจากหัวใจแล้วละก็..มันมีค่าเหนือสิ่งอื่นใด
          เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์