แด่หญิงไร้เงาผู้เศร้ารัก

หนุ่มเพรียกไพร

เมื่อดวงใจมั่นรักใครสักหน
จะดิ้นรนเฝ้าจิตคิดถวิลหา
จะถนอมออมรักเคียงนิทรา
ส่งวาจารำพันหน้ารูปเธอ
     เมื่อดวงใจรักมั่นอย่าหวั่นจิต
ต้องพยายามใกล้ชิดดลจิตให้
ส่งความรักภักดีมีห่วงใย
เพื่อก่อเกิดสายใยใจผูกพัน
   เมื่อเฝ้ามองผองใจมั่นในรัก
สุดห้ามหักใจนักไม่สับสน
โอ้ว่าวาสนาเราคนจน
น้องน่ามนเมินหน้าไม่เหลียวแล
ไม่เคยคิดประเมินใครเพียงภายนอก
อยากจะบอกจากดวงจิตอย่างมิตรแท้
ความรวยจนใช่มีค่าในดวงแด
แต่เพียงแต่ความรักช้ำหักใจ
จึงไม่คิดมอบไมตรีให้พี่นั้น
กลัวสักวันในดวงจิตคิดหวั่นไหว
แล้วพี่นั้นต้องเศร้าเงียบเหงาใจ
แล้วคนที่ผิดไปกลายเป็นเรา
   หากรักนั้นต้องขื่นขมเรารักพี่
พวงวาจีข้านี่ดั่งขุนเขา
ความรักข้าดั่งผุบผากั้นร่มเงา
เหนือขุนยังไม่ปราณรักพี่เอย
    หากน้องนางรักตอบบอกสักนิด
พี่ไม่คิดแลหลังเรื่องทั้งพอ
ขอแต่ใจเจ้านั้นทุกหอห้อง
มอบให้พี่ได้ครองแต่เพียงเดียว
  ยังตั้งมั่นรักน้องไม่แปรผัน
ยังยึดมั่นรักคงยังมีเหลือ
หากแต่น้องมีรักให้จุนเจือ
รักมั่นเครือพันเกี่ยวเถาวัลย์ดร