มโหสถบัณฑิต ตอน ๙ (เรื่องเมีย)

กุ้งหนามแดง

เป็นเรื่องราวของนายเตี้ยมีเมียสวย	
เขาไปช่วยทำกินต่างถิ่นฐาน
เลยได้เมียมาคู่เชิดชูกาล
คิดถึงบ้านเอามากจากเจ็ดปี (๙๗)
อยากไปเยี่ยมพ่อแม่คงแก่เฒ่า			
นางเมียเล่าบอกรอก่อนยังร้อนนี่
ไม่มีข่าวให้รู้คงอยู่ดี
สามัคคีทำงานฟุ้งซ่านไป (๙๘)
อีกครั้งหนึ่งรบเร้าเธอเฝ้าค้าน
ยังรำคาญมีปากเสียงหลบเลี่ยงไหว
เลยรอก่อนอีกหนึ่งคราไม่ว่าไร
ครั้งที่สามสมใจไม่ทัดทาน (๙๙)
เขาบอกเมียจัดขนมสมใจนึก
หอบเป็นปึกไปฝากแม่แกชอบหวาน
เราไม่มีทรัพย์สินศฤงคาร
ไปเยี่ยมบ้านมือเปล่าไม่เข้าที (๑๐๐)
ทั้งสองคนเดินทางห่างหมู่บ้าน
แม่น้ำผ่านขวางไว้ในวิถี
ไม่รู้ตื้นหรือลึกตรึกตรองดี
ทั้งเรือแพไม่มีปลอดผู้คน (๑๐๑)
จนปัญญาข้ามชลพ้นกระแส
เลยนั่งแลริมฝั่งยังหวังผล
จะสอบถามซักไซ้ใครสักคน
ข้ามสายชลแห่งนี้วิธีใด (๑๐๒)
ชายสูงโปร่งตรงมาหาทั้งสอง
นายเตี้ยลองถามดูรู้บ้างไหม
แม่น้ำนี้จะข้ามทำอย่างไร
นายสูงนึกในใจไม่พูดมา (๑๐๓)
สองคนนี้ต่างถิ่นหาชินไม่
ทางตรงไหนตื้นเขินเดินพอขา
ทั้งเมียมันยังสวยด้วยละวา
ลวงไปเสียดีกว่าอย่าช้าเลย (๑๐๔)
นายสูงจึงบอกว่าข้ารู้แน่
แต่เรื่องแย่ต้องเจอนะเกลอเอ๋ย
จระเข้ชุกชุมเป็นกลุ่มเลย
ถ้าไม่เคยรอดยากมากอันตราย (๑๐๕)
แต่ถ้าน้องจะไปพี่จะช่วย
ถึงฝั่งด้วยทั้งคู่สู่ที่หมาย
นายเตี้ยว่าไม่กลัวหรือพี่ชาย
นายสูงบอกสบายเรารู้ทาง (๑๐๖)
จระเข้ทั้งหลายคุ้นกายกลิ่น
อย่าได้หมิ่นน้ำใจให้ขนาง
ผู้หญิงก่อนขึ้นบ่ามาเถิดนาง
ห่อผ้าวางบนหัวกลัวเปียกกัน (๑๐๖)
แล้วจะกลับมารับนายในรอบหน้า
ไม่ทันช้าขี่คอขมีขมัน
ย่างลงน้ำย่อตัวให้กลัวกัน	
ทำเหมือนมันลึกมากยากข้ามไป (๑๐๗)
สองหนุ่มสาวหัวร่อต่อกระซิก
ระรี้ริกหยอกล้อพอสดใส
นายสูงว่าเห็นเธอเผลอมีใจ
นางสวยไม่ยอมตัวผัวเรามี (๑๐๘)
นายสูงบอกในน้ำหลามตะเข้
เดี๋ยวจะเททิ้งลงคงสุขขี
นางสวยบอกอย่าทำฉันยอมพลี
อยากตายดีกว่านี้น่ะพี่ชาย (๑๐๙)
พอถึงฝั่งยังฝากรักดูต่อหน้า
ทั้งคู่บอกว่าลาลับตาหาย
เตี้ยสุดแค้นในอกแทบตกตาย
ยังระคายแต่ไม่กล้าธาราริน (๑๑๐)
คิดยิ่งแค้นแสนรักเมียหนักหนา
อยากจะได้คืนมาเกรงกระสินธุ์
ตายเป็นตายต้องข้ามไปหลังได้ยิน
ก็รู้สิ้นตื้นเขินเดินข้ามมา (๑๑๑)
ฝ่ายข้าวใหม่ปลามันนั้นทอดน่อง
เราไม่ต้องรีบร้อนชมก่อนหนา
นั่นก็นกนี่ก็ไม้ค่อยไคลคลา
เตี้ยวิ่งมาถึงแล้วที่แนวไพร (๑๑๒)
เฮ้ย! ไอ้โจร คืนเมียเรามาน่ะ
สูงว่าชะ ไอ้เตี้ย ดึงเมียใกล้
ไหนเมียเอ็งเพ่งพิศผิดแล้วไง
เตี้ยบอกใช่คนนี้นี่เมียเรา (๑๑๓)
นายพาข้ามแม่น้ำตามมาถึง
แต่ตะลึงเมียว่าอย่ามาเหมา
ฉันเป็นเมียนายสูงจูงมือเบา
อย่ามาเข้าตีสนิทจะผิดความ (๑๑๔)
เตี้ยไม่ยอมตามตื้อเธอคือคู่
สูงบอกอย่ามาตู่บู๊ทั้งสาม
ชาวประชาผ่านสลดไม่งดงาม
คนทั้งสามตีกันนั้นเรื่องเมีย (๑๑๕)
เลยแนะนำไปหามโหสถ
จะได้หมดเรื่องวุ่นกลัวสูญเสีย
สูงไม่ยอมเสียเวลาพาอ่อนเพลีย
เตี้ยบอกเมียพี่จริงยิ่งต้องไป (๑๑๖)
แล้วสามคนตรงไปศาลาน้อย
เริ่มเรียงร้อยถ้อยความสว่างไสว
มโหสถเรียกความตามกันไป
ชื่ออะไรกันบ้างช่วยอ้างที (๑๑๗)
เตี้ยบอกชื่อโคฬกาฬอยู่บ้านนอก
ตกแต่งออกเรือนมาไม่ช้านี่
ภรรยาคือนางสวยสำรวยดี
พยานมีมากมายหลายคนเอย (๑๑๘)
มโหสถให้เตี้ยออกไปก่อน
แล้วจึงย้อนถามสูงมุ่งเฉลย
เมียของเจ้าแต่เมื่อไรไม่รู้เลย
จงเปิดเผยวันแต่งแบ่งกันฟัง (๑๑๙)
นายสูงพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
นางเป็นลูกใครก็ตามแค่ความหลัง
เราได้เสียกันเองเร่งปิดบัง
แล้วมานั่งเหงื่อซกตกม้าตาย (๑๒๐)
แล้วจึงเรียกนางเมียมาซักถาม
จงตอบตามความจริงสิ่งที่หมาย
ให้เวลานงรามตามสบาย	
บอกไม่อายนายสูงเป็นสามี (๑๒๑)
แล้วเขาเป็นลูกใครจงขยาย
นางงมงายบอกไปไม่รู้นี่
แล้วพยานมีไหมใจไม่ดี
ตอบทันทีโดนข่มขู่ต้องอยู่เคียง (๑๒๒)
แม้ไม่ยอมเขาคงทิ้งกลิ้งจมน้ำ
ถูกตะเข้ขย้ำซ้ำขึ้นเขียง
ไม่อยากมีหรอกผัวน้อยค่อยเรียบเรียง
แต่บ่ายเบี่ยงไม่ได้กลัวตายเอย (๑๒๓)
มโหสถบอกสูงต้องจูงสาว
เพราะถึงคราวคืนเมียเสียแล้วเหวย
ประชาชนด่าดังไม่ยั้งเลย
ไม่อาจเฉยลงมือถือกำลัง (๑๒๔)
ราชบุรุษรายงานผ่านเมืองหลวง
เรื่องทั้งปวงสุจริตไม่ผิดหวัง
ปัญญาดีอยากชุบเลี้ยงสู่เวียงวัง
สี่ปราชญ์ยังให้รอดูต่อไป (๑๒๕)
..