แสงสุดท้าย

นกตะวัน

ผมกับปริญญ์มองดูนกแอ่นใหญ่หัวตาขาว 4 ตัวนั้นบินตามกันไปในท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ตัดกับก้อนเมฆสีขาวที่เคลื่อนลอยไปในทิศทางตรงกันข้าม ดูเผินๆเหมือนกับฝูงเครื่องบินขับไล่อย่างน่าอัศจรรย์นัก จนไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนต่างยกย่องให้เป็นนกที่บินรวดเร็วที่สุดในโลก ทั้งยังไม่ต้องหยุดพักผ่อนอีกด้วย จนกระทั่งเย็นย่ำเข้าไปทุกที แล้วแสงสุดท้ายของดวงตะวันแห่งวันนี้จึงเริ่มสาดส่อง กระทบน้ำใสในหนองขิง สะท้อนภาพสุดท้ายของวันนี้ลงสู่ผิวน้ำ
ตะวันเคลื่อนเลื่อนขยับลับแนวป่า		
เหล่าพฤกษาแลคล้ำหม่นดำไหว
แต่ส่งแรงแสงสุดท้ายสาดส่ายไป		
สู่น้ำใสสะท้อนภาพฉาบธารา
เหนือหนองขิงอิงแอบแนบแนวไม้		
สีทองไสวด้วยแสงสาดแรงหา
ใบเขียวเรืองเหลืองสวยด้วยแดดทา		
สวยล้ำค่าเกินคำพร่ำจำนรรจ์
ทั่วพิภพจนสิ้นถิ่นเขาใหญ่			
เหลืองสุกใสเพราะแสงแรงรังสรรค์
ตะวันออกตอกย้ำเย็นย่ำกัน			
ด้วยตะวันเติมแต่งส่องแสงมา
แล้วฉับพลันทันใดไร้แสงสี			
ปฐพีพลบค่ำมืดดำหนา
รัตติกาลคลานเคลื่อนเลื่อนเข้ามา		
ทั่วหย่อมหญ้าป่าเขาเข้าราตรี
แม้ว่าแสงสุดท้ายของดวงตะวันลาลับไปแล้ว แต่ผมกับปริญญ์ยังคงนั่งอยู่ที่กระบะท้ายของรถ มองดูหนองขิงในยามพลบค่ำ เพื่อเฝ้าคอยการปรากฏตัวของ นกตบยุงหางยาว (Large-tailed Nightjar) และ นกตบยุงยักษ์ (Great Eared Nightjar) ที่ชอบบินออกจากป่ามาโฉบกินแมลงเหนือหนองขิงแห่งนี้ในยามพลบค่ำและเช้าตรู่อยู่ทุกวัน แต่ค่ำนี้เราเห็นแต่นกตบยุงยักษ์เพียงตัวเดียว และชั่วเวลาเพียงแวบเดียวเท่านั้นอย่างน่าเสียดาย
ปลายฝน บนเขาใหญ่ 14
11 กันยายน 2547