หนองขิง

นกตะวัน

เราเดินข้ามถนนธนะรัชต์กลับไปขึ้นรถ ปริญญ์ขับรถออกจากหน้าศูนย์บริการนักท่องเที่ยว เลี้ยวซ้ายแวะลงไปค่ายพักกองแก้ว แต่ไม่พบนกอะไร ได้ยินแต่เสียงร้องอันโหยหวนระงมของ ชะนีธรรมดา (White-handed Gibbon) จากนั้นจึงเดินทางต่อ ผ่านทางแยกซ้ายไปสนามกอล์ฟ และอ่างเก็บน้ำมอสิงโตทางด้านขวา แล้วเดินทางคดเคี้ยว ขึ้นเนิน ลงเนิน ไปตามถนนสายเดิมที่ตัดผ่านทุ่งหญ้าโล่ง จนกระทั่งมาถึง หนองขิง ทางด้านซ้ายของถนน กม. 40.1
เขาเรียกชื่อระบือก้องหนองแห่งนี้		
หนองขิงที่ทุกสัตว์สารพัดถวิล
เป็นแหล่งน้ำฉ่ำป่ามีอาจิณ			
สัตว์ลงกินทั่วกันอย่างมั่นคง
ยามบ่ายคล้อยน้อยแสงแดดแรงใส่		
แลน้ำใสสะท้อนป่าพาลุ่มหลง
เหล่านกแอ่นแล่นลอยทยอยบินลง		
กินมั่นคงสักคำอาบฉ่ำกาย
ครั้นเย็นค่ำย่ำเช้าตอนเข้ารุ่ง			
นกตบยุงบินเยือนมิเลือนหน่าย
คอยโฉบสิ้นกินแมลงร่อนแย่งย้าย		
พอดึกสายส่ายหน้าพากันจร
ในราตรีมีกวางเยื้องย่างย่อง			
เก้งเมียงมองมาหาน้ำท่าก่อน
หมูป่าดื่มปลื้มใจไม่เดือดร้อน		
หนองขิงนอนแนบเนินน่าเดินชม
จากหน้าอาคารโภชนาคารเดิมขององค์การอ.ส.ท.ที่รถจอดอยู่ เรามองข้ามถนนไปเห็นหนองน้ำที่ไม่กว้างใหญ่นัก ถัดขึ้นไปเป็นเนินซึ่งมีอาคารบังกาโลตั้งเรียงรายอยู่หลายรัง ในอดีตเคยอยู่ภายใต้การดำเนินงานขององค์การอ.ส.ท. เลยไปหน่อยมีหอดูสัตว์สำหรับให้ยามสายตรวจอุทยานฯ มานอนเฝ้าในตอนกลางคืนทุกคืน เพื่อสอดส่องดูแลมิให้ใครลักลอบเข้ามาล่าสัตว์ เพราะสัตว์ต่างๆ เช่น เก้ง กวาง และหมูป่า ชอบลงมากินน้ำในหนองขิงเป็นประจำทุกคืน
ปลายฝน บนเขาใหญ่ 12
11 กันยายน 2547