มโหสถบัณฑิต ตอน ๘ (เรื่องลูก)

กุ้งหนามแดง

..
หญิงลูกอ่อนเดินทางช่างเหนื่อยนัก
จึงแวะพักริมสระตามประสงค์
วางลูกไว้ขอบบ่อพอบรรจง
แล้วมุ่งตรงลงท่าล้างหน้าพอ (๗๙)
ยักษิณีตนหนึ่งมาถึงสระ
มองเด็กน้อยไม่ละตะกละหนอ
เนื้อคงหวานกรอบกรุบกระดูกคอ
จีบปากต่อไม่หยุดบุตรน่าชัง (๘๐)
นางในสระบอกลูกหนูช่วยดูด้วย
ยักษ์บอกช่วยอุ้มไหมเอาใส่หลัง
แม่บอกดีไม่น้อยคอยระวัง
เกรงพลาดพลั้งตกน้ำกำลังซน (๘๑)
นางยักษ์ร้ายเห่กล่อมยอมให้อุ้ม
ถือโอกาสเดินดุ่มได้คุ้มผล
แม่เด็กเรียกหยุดก่อนด้วยร้อนรน
สำนึกตนจะเสียลูกรีบลุกมา (๘๒)
ฝ่ายนางยักษ์บอกลูกข้าอย่ามาแย่ง
ทั้งแข็งแกร่งแรงผลักของยักษา
หกล้มลุกคลุกฝุ่นวุ่นกายา
เห็นน้ำตาอาบแก้มแกมอ้อนวอน (๘๓)
ประชาชนเห็นสองนางวางมวยแล้ว
คงไม่แคล้วตีกันมั่นสมร
จึงบอกให้หยุดก่อนย้อนบทตอน
แม่บอกก่อนเดินทางวางบุตรไว้ (๘๔)
หญิงแปลกหน้าอุ้มเดินเมินหนีหน้า
ข้าจึงกล้าเข้าแย่งแถลงไข
นางยักษีบอกเดินมาบ้าแล้วไง
ขึ้นจากสระตู่ได้ไม่อายเลย (๘๕)
ประชาชนแนะว่าอย่าช้าแม่
มโหสถจะแก้แน่เปิดเผย
ทั้งสองนางเห็นดีตามนี้เลย
ความเฉลยเที่ยงแท้ใครแม่จริง (๘๖)
มโหสถสอบถามทั้งคนยักษ์
เจ้าสมัครใจหรือไม่ใจสองหญิง
นางทั้งสองบอกยินดีงดตีชิง	
จะได้ทิ้งข้อพิพาทวิวาทกัน (๘๗)
มโหสถผู้มีบุญคุณวิเศษ
ดูยิ่งแจ้งในเหตุเนตรสวรรค์
หนึ่งยักษีหนึ่งแม่แก้ให้ทัน
พิศดังนั้นขีดเส้นตรงลงพื้นดิน (๘๘)
นำเด็กน้อยวางกลางระหว่างเส้น
สองนางเป็นมารดาอย่าผกผิน
คนละทางต่างจับขยับยิน
ดึงสู่ถิ่นข้างตัวจับหัวเท้า (๘๙)
วิธีการชักคะเย่อเธอจงใช้
แม้เด็กอยู่ฝ่ายใดใจหมดเขลา
สองนางดึงเด็กร้องลั่นไม่ทันเบา
แม่เด็กเฝ้าฟูมฟายคลายมือพลัน (๙๐)
สงสารลูกหนักหนาข้าต้องปล่อย
ยักษ์ฝันหวานคงอร่อยไม่น้อยนั่น
มโหสถบอกชนะละประชัน
คนไหนกันใจอ่อนแท้แม่หรือใคร (๙๑)
สาธุชนบอกแม่แน่ที่สุด
ต้องรักบุตรมั่นคงตรงใช่ไหม
เห็นลูกเจ็บต้องปล่อยค่อยเข้าใจ
มอบให้ไปลูกนางอย่างสมควร (๙๒)
นางยักษีบอกลูกฉันมันไม่ลด
มโหสถบอกหมดความอย่าตามหวน
อย่าให้ถึงกฎเมืองเลื่องกระบวน
ประชาชนจ้องล้วนชวนต่อยตี (๙๓)
นางจึงยอมละเว้นเห็นเหมาะสม
จะระบมถ้าตะแบงแบ่งเกศี
สารภาพแย่งมาอาหารดี
มโหสถชวนชี้ศีลธรรม (๙๔)
จงตั้งอยู่ในศีลสุจริต
และจงปิดทุจริตคิดถลำ
จงกลัวเกรงแม่บทกฎแห่งกรรม
ให้จดจำทำดีย่อมได้ดี (๙๕)
แล้วจึงปล่อยผู้พลั้งหลังโอวาท
บุรุษราชรายงานผ่านกรุงศรี
พระราชาอยากรับมาคู่ธานี
บัณฑิตสี่บอกรอก่อนอย่าร้อนการ (๙๖)
..