เค้าว่าเรา บ่น

ดาหลา & ปะการัง

  ในความเป็นคน คนหนึ่ง
อย่าคิดว่าเป็นคนพร่ำเพ้อ ละเมอ
ในความเป็นคน ไม่แตกต่าง 
ในความรู้สึกเหล่านี้.
พร่ำเพ้อละเมอควร แต่ พอ สมควร 
อยู่ในโลกความจริงและความฝัน 
โลกของความฝัน มักหวานหอม เสมอ 
แต่ ในโลกความเป็นจริง มีครบ ทุก รูปแบบ
มีเสือ สิงห์ กระทิง แรด สารพัดจะมี
แต่ก็ นะ.ต่างคน ต่างมีโลก ส่วนตัว
ต่างมีความ เป็นตัวตน ของแต่ละคน
ชีวิตแต่ละชีวิต ไม่เกี่ยวข้องกัน 
ต่างคนต่างเดินบนทางที่ มีผู้กำหนด ไว้
แต่ อยู่ ในขอบเขต ไม่ก้าวก่าย ซึ่งกันและกัน
เพราะชีวิตมิได้เป็นของใครผู้ ใด นอกจากตัวเอง
มาสร้างความฝันของตัวเอง 
แล้วจุดความ ฝันที่มีอยู่ ให้เป็นความจริงดีกว่า
ชีวิตแต่ละวัน
ฉันมี เวลา มากมาย ที่จะคิด ค้นหา 
นับตั้งแต่ลืมตา แต่เช้า ของทุกๆ วัน
มีเรื่อง มากมาย ที่ต้องขบคิด 
คิดเรื่องงาน ก็ ทำไป ตามหน้าที่ที่มีอยู่ 
จวบจนกระทั่ง ถึงเวลาบ่ายคล้อย
จนถึงพลบค่ำ ตะวันหลับขอบฟ้าไปแล้ว
ท้องฟ้าก็เริ่ม เป็นสีดำ
เป็นสีอมตะ สี แห่งนิจ นิรันดรN
คิดถึงเธอทุกครั้งที่ ว่าง 
คิดถึง.ที่ที่ เราเคยไป ด้วยกัน
เคยกินข้าว ด้วยกัน ซื้อ ของเดินเล่น
หัวใจในวันนี้ ยังระบาย ความคิดถึงเธอ อยู่เสมอ ๆ
และคิดว่าถ้าหัวใจมันมีปีกได้จริงๆจะบินไป หา 
บินใบอยู่ ข้าง ๆ ๆ หัวใจเธอ
เขียนไดอารี ถึงเธอ ก่อนนอนเสมอ 
บอกเธอว่า * เธอเป็นคนที่ ฉันคิดถึง 
ความรักและความคิดถึง
เปรียบเหมือน เหรียญ ที่ หยอดกระปุก
เป็นความสุขอย่างหนึ่ง ของการที่ได้รัก 
และได้เป็นคนที่ถูกรัก.