http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2438 (ที่สุดของหัวใจ) ฤาสิ้นสายเน่หาภาคแรก *************** คนดี... ผมจำพรากจากลาคุณอีกคราแล้ว กับวันนี้... วันที่คุณบอกผมว่า...คุณจะไม่มาส่งผมที่ท่าเรือ เพราะคุณทนไม่ได้ที่จะเห็นภาพผมค่อยๆโบกมือลา พร้อมกับพรายน้ำจากเรือเฟอรี่ ที่ค่อยๆพาผมห่างคลองตาคุณไปทีละนิดๆ คนดี.. ผม..ตื่นมาก่อนอุษาฟ้าสาง เฝ้าเพ่งพินิจดูคุณยามหลับไหล ด้วยหัวใจของลูกผู้ชาย ที่คุณเคยบอกว่าหนักแน่นดั่งแผ่นผา แต่ทว่าทำไมในราตรีนี้มันถึงว้าเหว่เดียวดายนัก จนน้ำตาแห่งรักต้องหยาดรินพลีสิ้นถวิลหาด้วยดายเดียวสุดทน คนดี.. ผม..จำได้ทุกฉากตอน อันแสนงดงามในกระท่อมรักแห่งสองเรา กระท่อมขวัญเคียงทะเลกว้าง ที่คุณบอกสร้างไว้พอที่จะซุกหัวนอนก็พอใจ หากไม่ว่าที่ไหนๆเรายังมีกันและกัน คนดี.. จำได้ไหม..วันที่ฟ้าใสแดดสวย ที่ลมหอมอวลระริน ด้วยมวลหมู่ดอกไม้ไทยริมกระท่อม ที่เราเฝ้าเพียรถนอมปลูกรดน้ำวันแล้วคืนเล่า เฝ้ารอดูยามผลิดอกออกช่องามให้เราฉ่ำชื่นชื่นใจ ไหนจะยังทองกวาวกระจ่างเคียงทองหลางแดงสะพรั่ง ตัดกับฝั่งฟ้าทะเลฝันสีน้ำเงิน..ราวภาพวาด คนดี.. คุณ..ชอบนอนชี้ชวนให้ผมนั้นหรี่ตา ดูภาพภายในกรอบหน้าต่างกระท่อมน้อยแสนรัก ที่คุณบอกโฟกัสภาพให้ดีดีสิแล้วเปิดใจดวงที่งดงาม แล้ว จะได้พบความอ่อนหวานบรรเจิดใจ อย่างหาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม เพราะภาพนี้ได้ทั้งกลิ่นสี แสงเสียง พร้อม อย่างยากจะหาได้ที่ไหนในหล้า คุณยังเย้าว่า ดูสิแม้แต่ฝรั่ง ยังมาเสพย์สุนทรีย์กันสะพรั่งพรึบราวหนอนก็ไม่ปาน ในยามฤดูร้อนมาเยือนแย้ม คนดี.. คุณสร้างกระท่อมทับแห่งนี้ด้วยดวงใจรักภักดิ์พลี หวังเป็นที่พักพิงยามสุดท้ายในผืนดินฝันผืนดินเกิด คนดี.. แล้วพระเจ้าก็ส่งผมลงมาราวกับว่าจะจับวาง ลงกลางเกาะแห่งมนต์รักทะเลใต้ ให้ผมผู้พิสมัยบทกวี ชีวิตร้างไร้ได้แบกเป้ใบเดียวเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตคุณ.. จำได้ไหม.. วันที่หัวใจผู้ชายชาติไพรพลัดหลงเข้ามา และ... เจ้าสุนัขที่รักนายยิ่งกว่าชีวิตวิ่งไล่กัดให้ผมนั้น อกสั่นขวัญหายไปตามชายหาดกว้าง ร้างไร้ผู้ใดจะหันมาช่วยชีวิตผมไว้ ยามเข้าด้ายเข้าเข็มแบบน่าตระหนกตลกมิออก ทันใดนั้น... ผมก็พลันล้มกลิ้งไม่เป็นท่า ไปกับหาดทรายละเอียดเนียนนุ่ม หากหัวใจผมมิยักกะจะนุ่มเนียนตามด้วยความหวาดผวา ในความชุลมุนด้วยความกลัวจับจิตจับใจนั้น พลัน.. ผมได้ยินเสียงหวานแว่ว หากดุดันสั่งบังคับให้สุนัขหยุดขู่ผม แต่พระเจ้า.. หัวใจผมราวลอยล่องขวัญหนีดีฝ่อ จนมิอาจเผยอร่างขึ้นมาชมนวลน้องเจ้าของเสียงได้อีกต่อไป นอกจากนอนปล่อยตัวแบบสิ้นแรงหายใจระรวยๆ ท่ามกลางแสงสนธยา ที่กำลังร่ำลาผืนน้ำทะเลสีทอง กับฟ้าที่ผ่องผุดด้วยพลังแห่งแสงสุริยาฉายฉาน ราวประกายรุ้งพราวพราย ผมเห็น..คุณ..นางในฝัน ที่แม้นยามนั้นใจผมยังมิอยู่กับเนื้อกับตัวดี ผมก็พลีเทคะแนนให้ได้ว่าคุณงามจรัสยิ่งกว่านางใด ภาพ.. ผู้หญิงผมสีทองด้วยต้องประกายแดดพร่าง ที่ทอดเงางามลงมาทับทอดร่างผม ให้ผมค่อยหรี่ตาอย่างช้าๆ เพื่อดูวงหน้างามให้ถนัดถนี่ ที่นะบัดนี้.. ร่างงามล้ำ..ยอนแสงตะวันจนดูพรายพร่างมลังเมลือง ผิวราวประเทืองอาบด้วยทองคำ คุณ..ค่อยๆยื่นมือมาให้ผมจับไว้พยุงตัวลุกขึ้น และด้วยอารมณ์คุกรุ่น หมดสิ้นจะละมุนละไมไปกับภาพงามที่หวานไหวตรงหน้า ตาต่อตาจ้องกัน.. ผมพยายามใช้สายตาดุดันยิ่งกว่าคุณ หวังกลบเกลื่อนความวายวุ่นน่าอาย ที่แทบเอาชีวิตไม่รอดปลอดจากเขี้ยวสุนัข ผม..พยายามบังคับรำงับน้ำเสียงเคืองขุ่น หากยังมิสิ้นกรุ่นกลิ่นความโกรธ *คุณ.เลี้ยงสุนัขอันธพาลนี่ได้ไงนี่ * *ดูสิหากมันกัดผมเข้าแล้วคุณจะว่ายังไง ไม่น่าเลยนะที่คุณจะมีสุนัขดุแบบนี้ หากคุณทำธุรกิจบังกาโลว์ให้คนพัก แขกไหนจะกล้าหักด่านคมเขี้ยวสุนัขมาพักละคุณเอ๋ย* จำได้ไหม... คุณคนเก่งเถียงผมฉอดๆไม่ลดราวาศอก ทำนองว่า ทำไมผมไม่ดูตาม้าตาสุนัขให้ดีเสียก่อน จะบุ่มบ่ามย่างเหยียบเข้ามาในอาณาจักรส่วนตัวของคุณเล่า แล้วเจ้าที่ไหนจะไปรู้ ไปห้ามทัน เอ๊ะ...! ตอนนั้นผมเลยชักใจอ่อน แต่ก็ยังงอนไม่หาย ยิ่งคุณร่ายยาวมาสารภาพว่าหมู่นี้ขโมยชักชุม คุณจึงจำต้องมีองครักษ์สุนัขไว้คุมแนวปราการรั้วอีกชั้นหนึ่ง ผมอึ้งด้วยยอมจำนน ในขณะที่ฟ้าสวยแสงเศร้า กำลังร่ำลาฟ้าฟาก และราตรีเตรียมคลี่ม่านเปิดฉากฝัน คืนพระจันทร์เต็มดวง ที่ผมสู้ล่วงหน้ารอนแรมมาหวังมาสัมผัสงาม จนแทบเอาชีวิตไม่รอด ผม..จึงคิดขึ้นมาได้ว่า ที่เดินมานี่เพื่อหาบังกาโลว์ที่พัก ที่ไม่พล่านพลุกด้วยผู้คน ผมจึงยอมเดินดายเดียวเลี้ยวลดมาตามชายหาดกว้าง หาดแล้วหาดเล่า ที่เฝ้าตอบเพียงว่าบังกาโลว์เต็มๆ เมื่อเห็นหน้าผมเป็นไทย.. แถมยังไม่มีแววหล่อล่ำลูกครึ่งแบบพี่วิลลี่สักกะนิ๊ด ผม จึงต้องยอมแพ้อำนาจเงินดอลล่าร์ เดินขาจะขวิด มาจนถึงบังกาโลว์นี้ ที่แทบเอาชีวิตมาทิ้ง ทั้งๆที่ชื่อแสนเก๋แสนดี *กระท่อมทะเลจันทร์..จันทร์บ้าละซีผมนึกในใจ* แต่ช่างเถอะ ... จะกระท่อมทะเลจันทร์ หรือทะเลจริงทะเลใจ..ทะเลอะไรๆก็ช่างเถอะ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ขืนผมคิดมากผมคงไม่มีที่พัก ในเมื่อเธอ ตกปากรับคำดิบดีที่จะจัดที่พักให้ผม เป็นการรับขวัญที่สุนัขเธอมาทำให้ผมฝันหนี่ดีฝ่อ วิ่งกระจุยกระเจิงมาแล้ว เธอ.. คนงามนามเพราะมาก..*ทะเลจันทร์* จึงมีอันต้องรับผมเป็นแขก ด้วยประการละฉะนี้ แถมต้องแลกให้ผมนอนในกระท่อมริมผาหินริมหาด ที่เป็นกระท่อมที่พักของเธอเอง คนดี.. แล้วคืนแรกก็เริ่มต้น. ในท่ามกระท่อมริมผา.. กับพระจันทร์ดวงนวลสีทองงามแจ่มราวกระด้ง ที่ค่อยๆผันตัวเองอย่างอรชรอ่อนหวาน ขึ้นมาคลี่ยิ้มให้ชาวไทยเทศผู้เฝ้ารอได้เยือนแย้มงาม ในคืนที่เรียกขานกันว่า FULL MOON PARTY จนต้องบินหลั่งไหลข้ามฟ้ามหาสมุทร มาหยุดนอนรายเรียงเป็นทิวแถวริมหาดริ้น และบ้างก็ดื่มกินเสพสุนทรีย์อย่างมิยั้ง จนต้องมาฝังฝากร่างเป็นนิรันดร์เสียก็มาก ที่ผมตั้งใจจะเดินทางไปสัมผัสกับตา หากว่าต้องรอ *แม่สาวงามตาคมผมดำขลับราวแพรไหม ที่ชื่องามนามเพราะ*ทะเลจันทร์*ให้นำทางไป เนื่องจากหาดนี้กับหาดที่จะไปนั้นไกลกันมาก และเธอขู่ว่า ...อย่าบังอาจขับมอเตอร์ไซด์ไปเองเลย ดีไม่ดีอาจจะต้องอยู่ที่เกาะนี้ชั่วนิจนิรันดร์ นอนนิ่งอยู่ก้นเหว ผมจึงจำต้องนั่งรอเธอผู้มีหน้าที่มัคคุเทศก์จำเป็น ที่คงจะขับรถเก่งชำนาญเส้นทางมากกว่าพาไป คืนนี้.. จึงจำใจต้องนั่งรัปประทานอาหารมื้อค่ำ ที่อร่อยล้ำจากฝีมือเธอ คนดีที่มีแต่อาหารทะเลสดๆ รสชาติบรรเจิดกระเพาะมากจนอิ่มล้น และก็หากไม่คิดเข้าข้างตัวเอง เพราะมีเธอคนดีนั่งตรงหน้าแกล้มอาหาร ให้สบตาท่ามกลางแสงเทียนริบหรี่ ที่ดูดูโรแมนติกแบบทุลักทุเลเสียเต็มประดา ค่าที่คนสองคนยังไม่คุ้นชิน หากจำต้องมาพานพบประสบกันแบบฟ้าดิน พระพรหมสรรสวรรค์แกล้ง ผมจำได้นะคืนนั้น ว่าคุณงามล้ำในชุด ผ้าถุงปาเต๊ะลายดอกไม้พาดพันราวเถาวัลย์เกี่ยวเกาะ และ คุณทัดชบาดอกแดงเด่นขับผิวหน้านวลปลั่ง ให้ยิ่งงามละมุนให้ยิ่งงามเศร้าเร้าอารมณ์ ภายใต้แสงเทียนไล้โลมระบัดวะวูบวับวะวิบไหว ผมแทบอดใจไม่ได้ สายตาคอยแต่จะแวะเวียนดูวงหน้างาม ท่ามแสงเทียนทอง ที่ยิ่งขับผิวละออขอคุณให้งามผ่องผุด พิสุทธิ์ราวดอกไม้ป่า ที่บานท้าแดดลมทะเลเห่กล่อมถนอมนวลถนอมนุช ********** อ่านภาคสองต่อได้แล้วค่ะ http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_62670.php รู้สึกรจนาพาหาสุนัขมากไปหน่อยแล้วนะ ต้องกระชับก่อนห้าทุ่มค่ะ พุดตั้งใจจะนอนไม่เกินสี่ทุ่ม ให้พลังะรรมชาติดินน้ำลมไฟผสานกัน แต่ไงละคืนนี้จะให้ทุกดวงใจไปฝันต่อเอาเองก็กระไรอยู่ เอาว่าพุดต่อเวลานอนห้าทุ่มเป๊ง วางมือจากคีย์คอมค่ะ และนะบัดนี้คนรจนา ขอลาไปหาน้ำส้มคั้นดื่มสักห้านาทีแล้วจะมาคีย์ต่อค่ะทุกคน หวังคืนนี้พระเอกกับนางเอกจะได้ดินเน่อร์ก่อนคอมเออเร่อนะคะ ****** ********* เช้ามาแต่งต่อแล้วค่ะแต่ทว่ากลัวคำไม่เนียนเนื่อง ไม่ประเทืองประทับใจ เลยตัดสินใจ พริ้นออกไปแต่งต่อทีเดียวแล้วค่ะ หวังว่ามิตรรักแควนพุดคงจะตามอ่านนะคะ ทุกดวงใจในร่มรัก..
พุด 30 ก.ย. 2547 21:11 น. - ID 62594 
1099
5
0
30 กันยายน 2547 21:31 น. - comment id 341724
จองที่หน้าโรงเอาเสื่อปู เผื่อหลับ ตอนเด็ก ๆ ทำเป็นประจำเวลาลิเกมาเล่นใกล้บ้าน ต้องไปจองที่แต่หัวค่ำ ด้านที่ห่างกลอง หน่อย เพราะกลองตีดังปวดแก้วหู นางเอกร้องไห้ ก็ร้องไห้ด้วย มานึกถึงตอนนี้เราร้องทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน พุดพัดชาอย่าแต่งให้เศร้านักล่ะ เดี๋ยวน้ำตาจะท่วมจอ อิอิ
30 กันยายน 2547 21:36 น. - comment id 341729
ฤกษ์คะ พุด เปิดเวทีสดค่ะ และงานนี้ ต้องซื้อโอเลี้ยงถั่วต้มเอาไว้แล้วล่ะ อาจจะแสดงสว่างอิอิ
30 กันยายน 2547 21:51 น. - comment id 341743
แล้วจะต่อตอนไหนละเนี่ย....รอก็แล้วกันนะ คุณพุด
30 กันยายน 2547 21:58 น. - comment id 341751
อย่าให้สุนัขกัดพระเอกเลยค่ะ สงสารเขา เอาเป็นแค่เห่าก็พอค่ะ อิอิ
30 กันยายน 2547 22:08 น. - comment id 341765
รอรัถยาบรรยายภาพนางย้อนแสงตะวันยามย่ำสนธยายามที่พระเอกเงยหน้ามามองค่ะอิอิ เอาเลยค่ะ
30 กันยายน 2547 23:23 น. - comment id 341855
พุดเเร่มร่ายรจนาเรื่องนี้ตอน21.11 นะนาทีนี้22.56ค่ะ และงานอาจจะตะกุกตะกักขลุกขลักไปบ้าง พรุ่งนี้หรือคืนนี้หากไม่ง่วงมากพุดจะเกลาคำค่ะ ใครรักใครอยู่อย่าให้ข้ามคืนนี้ไปนะคะ รับบอกซะ พุดรจนาเรื่องนี้หวังไคลแมกซ์ คือสอนใจสอนบทเรียนให้รู้ค่ารัก และอย่าปล่อยให้นาทีทองอันมากล้นค่าผ่านไป ให้ทุกสิ่งสายเกินค่ะ ทุกคนดีทุกดวงใจในร่มรัก เป็นยิ่งนักแล้วในใจพุดนะคะ บอกได้คำเดียวเศร้าแน่ค่ะตอนจบ ราตรีสวัสดิค่ะ
30 กันยายน 2547 23:55 น. - comment id 341883
กะไม่เกินเที่ยงคืนค่ะรัถยา รู้ดำรู้แดง พระเอกจะตายเพราะสุนัขฟัด หรือตายด้วยเหตุอื่น รออ่าน ********** เสียงหวานแว่วหากดุดันเป็นไงคะนี่ ********* ขอต่างคนต่างไปฝัน ต่อเอาเองกันก่อนนะคะ ว่าจะให้พระเอกรักกับนางเอกแบบไหน หรือจะเอาบทเข้าด้ายเข้าเข็ม ของเมจิคเชี่ยนมาใส่ต่อไม่ว่ากัน แล้วแต่ตัวใครตัวคุณ แต่พุดว่านางเอกพุด คงไม่ผ้าถุงหลุดง่ายดายนะคะ อย่าว่ากัน หากพุดงงงันแล้วด้วยเบลอๆไม่สบายค่ะ ราตรีตามสะดวกใส่ค่ะ ********** สสัยฤกษ์คอพับคออ่อนกรนคร๊อกฟี๊ๆไปแล้วสินะ กว่าจะได้อ่านตอนจบ เอางี้ดีกว่า ทั้งคนรจนาแสดงและคนอ่าน ตลบเสื่อกลับบ้านไปนอนก่อนดีกว่ามั้ยนะ ดีว่ามาเสียสุขภาพแล้วก็ยังมิอาจทราบได้ว่าพระเอกจากไปไหน ทำอะไร กับใคร ตายยังไง ดี.. พุด..ภาคหมอสั่งห้ามนอนดึกคึกคิดคึกเขียนค่ะ ************* หากข้ามคืนนี้พระเอกไม่ถูกสุนัขฟัดตายเสียก่อน.. เลียนแบบเพลงพี่แจ้เปิดคลอในUrl
1 ตุลาคม 2547 00:05 น. - comment id 341888
ที่สุดของหัวใจ แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์ : : Key G หากข้ามคืนนี้ หัวใจไม่แหลก ยับเยินเสียก่อน จะไปอ้อนวอน ขอเธออย่าตัดรอน รอก่อนวันพรุ่งนี้ เคืองกันเรื่องไร พรากกันด้วยเหตุใด ฉันยังไม่เข้าใจ เพราะฉันใช่ไหม หรือเธอเปลี่ยนไป ไยถึงไม่เหมือนเดิม แต่ถ้าพรุ่งนี้ ดวงใจยังโกรธ ฉันโทษใครได้ เป็นกรรมของใจ พบเธอโดนผลักไส ทำอย่างไรพรุ่งนี้ นับช้ำมากี่ครั้ง หัวใจยังไม่จำ ซ้ำยังยอมให้ทำ เพราะรักมากไป เพราะซื่อสัตย์ไป จึงช้ำใจ อดทนไว้ก่อนนะใจเจ้าเอย ข้าวอน จงแข็งแกร่ง แล้วทน รอให้ถึงพรุ่งนี้ พบเธอ แล้วถามเธอ อ้อนวอนให้เธอเห็นใจ แต่ถ้าพรุ่งนี้ ดวงใจยังโกรธ ฉันโทษใครได้ เป็นกรรมของใจ พบเธอโดนผลักไส ทำอย่างไรพรุ่งนี้ นับช้ำมากี่ครั้ง หัวใจยังไม่จำ ซ้ำยังยอมให้ทำ เพราะรักมากไป เพราะซื่อสัตย์ไป จึงช้ำใจ...
1 ตุลาคม 2547 08:26 น. - comment id 341983
เรื่องสุนัข ที่หมู่บ้านผมมีบ้านหลังหนึ่ง ลูกสาวก็สวยพอไปวัดไปวาได้ เห็นเขียนป้ายปิดที่หน้าบ้านว่า ระวังสุนัขดุ ก็เอาสุนัขพันธ์ตัวโตมาเลี้ยง หนุ่มมาเห็นคงปอดแหก ป่านนี้เธอก็ยังครองความโสดอยู่เลยครับ
1 ตุลาคม 2547 10:32 น. - comment id 342049
หากเปรียบเธอดั่งดาวบนท้องฟ้า ฉันคงมีค่าเหมือนทรายใต้ทะเลกว้าง ระหว่างเรายังคงมีผืนน้ำกั้นกลาง ซึ่งมันก็คงไม่มีทางพบเจอกัน ขอให้เธอเป็นดาวอยู่อย่างนี้ อย่าได้ไยดีเศษธุลีอย่างฉัน เธอเป็นดาวควรค่ากับใครที่เป็นจันทร์ ทรายไร้ค่าอย่างฉันก็ขอมองเธออย่างนี้ ..ตลอดไป อิอิ อ่านจบแร่ะครับพี่ ได้อ่านงานของพี่แล้ว มันรู้สึกได้เลยครับ อ่อนหวาน เข้มแข็ง เข้าใจชีวิต ทุกแนวจะออกมาแนวนี้ อ่านไม่เบื่อเลยครับ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู้ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
1 ตุลาคม 2547 11:35 น. - comment id 342080
หน้าส่วนตัว
สวัดีครับ.............
เข้ามาเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี
ทันใจดีจังเลย ..งดงามเหมือนในความฝันเลยนะครับ
กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี
1 ตุลาคม 2547 13:25 น. - comment id 342149
มาเยี่ยมเช่นเดิมครับ แม้จะถูกลืม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
