เสียงครำครวญของอิมมานูเอล

Evil_Dark

 Chapter I  แองเจอริก้า  แมททิวสัน 
                                              ห้วงธาราสุดท้ายในความทรงจำ
                        เด็กชายมองลอดผ่านหน้าต่างเบื้องหน้าอย่างใจลอย  ขณะที่ท้องฟ้ามืดครึ้มด้วยไอหมอกแห่งความหนาวเย็น   ท้องฟ้าสีหม่นเช่นนี้ทำให้เขานึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างไม่ทันตั้งตัว  ภาพความทรงจำหวนกลับมาเด่นชัดในมโนคติอีกครั้ง
                          ตรอกแคบที่ชื้นแฉะ  หนูส่งเสียงร้องกันระงม  ร่างของเด็กน้อยวัยสามขวบ  นั่งตัวสั่นเทาภายในตรอกที่ชื้นแฉะ  ในหัวเฝ้าแต่ภาวนาว่า  ขอให้เขามีครอบครัวที่อบอุ่น  มีบ้านและมีเตียงนุ่มๆที่เชิญชวนให้ขึ้นไปขดตัวอยู่อย่างสบายอารมณ์  บ้านเล็กๆที่มีครอบครัวปกติเหมือนเด็กคนอื่น  แต่ราวกับเสียงที่เด็กน้อยเฝ้าภาวนาเป็นเพียงแค่  เสียงที่ไม่ได้ยิน  คำภาวนายังคงไม่ได้รับการตอบสนอง  อีกนานแค่ไหนกันที่เด็กอย่างเค้าจะได้มีครอบครัวที่ใฝ่ฝัน  ไออุ่นที่เฝ้าโหยหา   ความรักที่เด็กคนนึงต้องการ  เมื่อไหร่เขาจะมีโอกาสได้สัมผัส  เด็กน้อยเอ่ยด้วยอาการสั่นเทาว่า
                           ฮือ.กุนป้อ  กุนแม่  ป๋มกลัว  ป๋มหนาว ช่วยด้วย ได้โปรด ฮึก.ฮึกเด็กน้อยร้องเรียกหาพ่อแม่ผู้ที่เขาไม่เคยมี  บุคคลที่ไร้ตัวตนทั้งสอง  ผู้ที่เด็กน้อยเฝ้าคิดถึงเสมอมา  มันเป็นความฝันเล็กๆที่เด็กน้อยคนหนึ่งต้องการ  มันเป็นที่ยึดเหนี่ยวเพื่อยืดเวลาแห่งการรอคอยของตนให้ยาวนานขึ้น  
                          เด็กน้อยคอยหาเศษอาหาร  หรือ  อาหารที่พอจะหาได้จากคนที่ผ่านมาประทังชีวิตไปวันๆ  ตลอดเวลาที่เขาหลบหนีออกจากสถานที่ๆไม่ต่างจากขุมนรก    ที่นั่นทุกๆวันเด็กน้อยต้องถูกเข็มที่มีสารสารพัดสีทิ่มแทงนับสิบครั้งต่อวัน  สารแปลกปลอมที่พุ่งเข้าสู่เส้นเลือดทำให้เขารู้สึก  ราวร่างกายจะถูกฉีกขาดในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง  
                            ทุกๆวันเขาเฝ้ามองดูผู้คนในชุดขาวสะอาดผ่านกระจกใส   เดินผ่านมาอย่างขวักไขว่   ทุกคนจ้องมองเขาด้วยสายตาพินิจ  ในมือมีกระดาษและปากกาดวงตาของคนเหล่านั้นช่างน่ากลัว  เด็กน้อยไม่สามารถทนอยู่ในสภาพเช่นนั้นได้อีก  จึงหนีออกมาขณะที่คนพวกนั้นจะพาตัวเขาไปยังห้อง   ที่เต็มไปด้วยโหลแก้วขนาดใหญ่และมีอะไรบางอย่างลอยอยู่  สิ่งมีชีวิตในหลอดทำได้แค่ลอยเคว้งคว้างอยู่ในหลอดโดยมีสายโยงระยางตลอดเวลา   เขาเกรียดหลอดแก้วพวกนี้  เขาเกรียดดวงตาที่มองไม่เห็นภายในห้องนั้นที่คอยจับจ้องด้วยความเจ็บปวด  ทุกครั้งที่เข้าไปในห้องนั้นจะต้องได้ยินเสียงร้องโอดครวญดังอยู่ในโสตประสาท  นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขา  ฉีกพวกนั้นเป็นชิ้นๆแล้วหนีออกมา
                                ภาพเด็กชายทรุดนั่งกับพื้นที่มีธารน้ำสีเลือดรายล้อมอยู่  กระแสไฟฟ้ารอบกายถูกดูดมารวมกันเป็นวงกลมปกคลุมร่างของเด็กน้อยอย่างมิดชิดด้วยม่านสีใสโปร่ง  เด็กชายจ้องมองเศษซากมนุษย์ที่กระจายเกลื่อนพื้น รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กชายที่เปื้อนเปราะด้วยเลือดสีแดงฉาน  ดวงตาสีม่วงขลับจ้องมองอย่างเฉยชาไปยังเศษเนื้อตรงหน้า  นั่นเป็นภาพที่ยังคง่ด่นชัดทุกครั้งที่เด็กน้อยประทังชีวิตอยู่ในตรอกแคบๆ  ที่มีกลิ่นเน่าเหม็นอบอวลไปทั่วพื้นที่  ภาพคนในชุดขาวที่เขากลัวเกรงยังคงตามมาหลอกหลอนอยู่ตลอดยาวหลับ  
                                   แต่แล้วขณะที่เด็กชายปล่อยความคิดไหลวนในหัว   ปรากฏเงาสีดำทะมึนบดบังแสงในตรอกให้น้อยลงจนแทบดำมืด  ชายร่างสูงกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนโยน  แบบที่เด็กชายไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนว่า
                                     เจ้าหนู  ไปอยู่บ้านฉันไหม ที่นั่นเธอจะมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้  ฉันมาดูเธอหลายวันแล้วเผื่อจะมีผู้ปกครองมารับ  แต่เธอกลับไม่มีใครมา  ถ้าไงไปอยู่บ้านฉันไหมล่ะเขากล่าวขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ  พลางยื่นฝ่ามือที่ใหญ่พอที่จะเป็นที่พึ่งมาตรงหน้า  ช่วงเวลานั้นเองเด็กชายคิดว่าถ้อยคำที่คอยเฝ้าภาวนาสำฤทธิ์ผล แล้ว  เด็กชายยื่นมือที่เปรอะเปื้อนไปจับฝ่ามือที่ยื่นมาอย่างสั่นเทา   นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบคนที่เขาหวังมาตลอดคนที่จะมาเป็นครอบครัว  คนที่จะคอยมาอยู่เคียงข้าง
                                     ช่วงเวลาผ่าไปอย่างแสนสุข  เสียงหัวเราะและบทเพลงที่ผู้เป็นพ่อยังคงดีดให้ลูกชายวัยสามขวบฟังยังคงดังก้องภายในบ้านเล็กๆที่แสนอบอุ่น  เด็กน้อยไม่เหลือคราบชีวิตสีเลือดอยู่บนใบหน้าอีกแล้ว  ชายตรงหน้าที่เสนอตัวเข้ามาในยามคับขัน  ค่อยๆรักษาแผลใจที่มีอยู่ให้เลือนหายไปช้าๆ   เขาถูกชายตรงหน้าตั้งชื่อที่ไพเราะที่สุดสำหรับเข้าว่า
                                       ต่อไปเธอจะเป็นลูกของฉันชื่อว่า  อ่า.  แองเจอลิก้า  แมททิวสัน   เป็นชื่อที่ดีใช่ไหมล่ะ  ต่อไปนี้ฉันจะเป็นพ่อของเธอนะ  ลูกแมทคำพูดท้ายประโยคทำให้เด็กชายตัวน้อยโผเข้ากอดชายตรงหน้าพร้อมร้องไห้อย่างไม่อดกลั้น  มันเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษ  ชื่อที่ผู้เป็นพ่อตั้งให้  
                                          ตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ในสถานที่อเวจีแห่งนั้นเขาถูกเรียกว่า  อดัม นัมเบอร์วัน   เป็นชื่อที่ฟังดูกระด้าง  และเป็นชื่อที่คนพวกนั้นไม่ได้ใช้  แต่พวกมันกลับเรียกเขาว่า  ไอ้เด็กปีศาจ  มากกว่าจะเรียกว่าอดัม   เขาเกรียดชื่อนั้นเขาเกรียดทุกอย่างที่นั่น  แต่ตั้งแต่วันนี้ไปเขาคือ   แองเจอริก้า  แมททิวสัน  ชื่ออดัมและบุคคลในชุดขาวจะถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง   แต่แล้วทุกอย่างไม่ราบลื่นอย่างเด็กชายคิด   ในวันเกิดครบรอบ 9 ปีที่เขามาอยู่กับคุณพ่อ   ท่านพาเขามาพักที่บังกะโลแถบชาญเมืองแห่งหนึ่ง   ในตอนนี้ท่านดูอ่อนแรงและเหนื่อยอ่อนเพราะโรคร้ายที่กำลังลามอยู่ภายในร่างกาย  เชื้อมะเร็งที่กระเพาะอาหารค่อยๆรุกรามคร่าชีวิตของท่านช้าๆ แต่ท่านยังคงยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าที่มีริ้วรอยของกาลเวลา  ที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่นไม่ต่างกับวันแรกที่เขาได้พบกัน   และริมฝีปากของท่านก็เฝ้าบอกเสมอว่า
                                                 ลูกคือสมบัติที่ทำให้พ่อมีความสุข  พ่อคงนึกภาพความสุขที่จะมีไม่ออกหากไม่มีลูกมาอยู่กับพ่อ  ในตอนนี้พ่อคงเป็นตาแก่ที่ตายไปอย่างหงอยเหงาคนเดียว  สัญญากับพ่อนะว่า  ในวันที่พ่อจากไปหรือหลังจากนั้นลูกจะไม่ร้องไห้    พ่อไม่ต้องการให้ลูกมัวเสียใจจนไปเป็นอันทำอะไร   พ่อหวังว่าพ่อจะได้เจอพี่ชายของลูกสักครั้งนั่นเป็นคำพูดทีท่านมักพูดให้เขาฟังในวาระสุดท้ายของชีวิต   
                                                     ตกดึกสงัดเด็กชายวัย 12 มองรอดผ่านหน้าต่างบังกะโล   ที่ถูกปกคลุมด้วยต้นไม่ที่เคยเขียวคจีเมื่อยามเช้า  แต่บัดนี้เมื่อราตรีที่เย็นเยียบเข้าปกคลุม  ต้นไม้กลายเป็นสีดำทะมึนแลดูน่าขนลุก  เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มรอยตามลมมาให้ได้ยินอย่างไกลๆ   เด็กชายถามตัวเองอย่างแปลกใจ  บังกะโลที่อยู่ห่างจากถนนและลับตาคนขนาดนี้   ยังมีคนเข้ามาหายามวิกาลงั้นหรือ  นี่เป็นบังกะโลส่วนตัวที่คุณพ่อสร้างไว้ภายในส่วนลึกของป่าแถบชาญเมือง  ต้องใช้เวลากว่า 2 ชั่วโมงในการเดินทางจากถนที่ตัดผ่าภายนอกเข้ามา  
                                           ภายในห้องชายผู้อ่อนแรงนอนพักอยู่บนเตียง  นอนหอบเหนื่อยเนื่องจากอาการเจ็บป่วยที่ได้รับ  เด็กชายเดินเข้าไปพิศดูดวงหน้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย  ชายตรงหน้าเหลือเวลาอีกเพียง 2 เดือนในการตักตวงความสุข  แล้วใครกันที่มาหาท่านยามวิกาล  เพื่อรบกวนการพักผ่อนของท่านตอนนี้  ทำไมกันคนดีถึงจากไปก่อนคนเลวทุกครั้งไป  เด็กชายคิดอย่างเจ็บปวด     น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาอย่างห้ามไม่อยู่  เขาไม่ต้องการให้ท่านเห็นว่าเขาร้องไห้  มันจะทำให้ท่านไม่สบายใจ  เขาสัญญากับตัวเองว่าช่วงเวลาที่แสนสั้นที่เหลือเขาจะทำให้ท่านมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้  ทันใดนั้นบานประตูที่น่าจะล็อคอยู่เปิดผางออกอย่างแรง   เผยให้เห็นชายในเครื่องแบบทหารชุดดำปรากฏขึ้นตรงประตู   พูดด้วยเสียงดังสนั่นว่า
                                               อดัมคุณต้องกลับไปกับเรา  เราไม่ต้องการทำร้ายคุณ  โปรดกลับไปแต่โดยดี  เราตามหาพวกคุณมาถึง 9 ปีในที่สุดก็พบจนได้  คุณเสพสุขกับอิสระที่มีเพียงพอแล้ว  คุณต้องกลับไปท่านผู้นั้นโกรธมากที่คุณพังฐานทัพออกมา  หากคุณกลับไปท่านจะยอมยกโทษให้คุณชายคนนั้นกล่าวด้วยคำพูดสุภาพ  หากแต่แต่ละถ้อยคำแฝงด้วยน้ำเสียงแห่งการข่มขู่
                                              เด็กชายผงะถอยหลังด้วยอาการตกใจ  คนของสถานที่แห่งความทรงจำที่เลวร้ายนั่น   ทำไมยังตามมาลังควานทั้งๆที่เวลาล่วงเลยมาแล้ว 9 ปี  เขาไม่ต้องการกลับไปที่นั่น  คุณพ่อกำลังป่วยเขาต้องอยู่ดูแล   เด็กชายจึงกล่าวออกไอด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า
                                             ไม่!!!  ผมชื่อ  แองเจอริก้า  แมททิวสัน  พวกคุณเป็นใครไปให้พ้นนะ  คุณกำลังบุกลุกที่ส่วนบุคคลรู้ไว้ด้วย  ออกไปไม่งั้นผมแจ้งความแน่เด็กชายพูดอย่างกลบเกลื่อนแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง  ราวกับว่าพวกกลุ่มคนชุดดำจะยอมเดินจากไปโดยดีหากเขาทำเช่นนั้น  ชายร่างใหญ่ย่างสามขุมตรงมาหาเขาและพยายามลากเขาไปขึ้นรถทหารตรงด้านหน้าตัวบ้าน  และปากกล่าขึ้นด้วยถ้อยคำที่กรีดแทงเขาเป็นที่สุดว่า
                                           คุณคิดว่าจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่   คุณคือ  อดัมนัมเบอร์วัน  มนุษย์ทดลองที่ถูกขายมาให้แก่ท่านผู้นั้นเมื่อคุณแรกเกิด  ชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดของคุณเป็นของท่านผู้นั้นจำไว้แล้วชายร่างใหญ่ตรงหน้าก็ลากเขาออกมาถึงชาญประตูบ้าน  
                                          ทันใดนั้นชายชราผู้อ่อนแรงพยายามเข้ามาช่วยเขา  แต่ก็ถูกปัดกระแทกกับตัวบ้านอย่างจัง  เลือดไหลเป็นทางติดฝาผนังเป็นทาง  ด้วยความช็อคเด็กชายปล่อยกระแสไฟฟ้าสถิตที่อยู่ในส่วนลึกออกมาอย่างไม่ตั้งใจ  ชายร่างใหญ่โดนดีไปชนผนังอย่างแรง  เลือดไหลเป็นทางจากศรีษะด้านหนึ่ง  เด็กชายที่หลุดจากการเกาะกุม รีบพุ่งไปหาร่างไร้สติของชายชรา  ร่างๆนั้นลมหายใจอ่อนลงเลื่อยๆ  คำพูดที่หลุดรอดจากริมฝีกเผือดซีดด้วยเสียงที่สั่นเครือและขาดห้วงว่า
                                        ระ.ระ.ราส..ไรท์แล้วชายชราก็จากไปตลอดการ  ชายร่างบึกก้าวเข้ามาหาเขาอีกครั้งด้วยอาการโซซัดโซเซ  และพยายามจะคว้าเขาไว้อีกครั้ง  ความเศร้าและความกลัวถาโถมเข้าสู่เด็กชาย  กระแสไฟฟ้าภายในบังกะโลถูกเขาดูมารวมกันรอบตัวเขา  ราวกับว่าเขาเป็นแม่เหล็กดึงดูดกระแสไฟฟ้า  น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเป็นทางยาวอย่างไม่อัดอั้น  ดวงตาสีฟ้าแปลเปลี่ยนเป็นสีม่วงขลับอีกครั้ง  แรงแห่งความอาฆาตแค้นอัดแน่นอยู่ในอก  เขาคิดเพียงว่าต้องฆ่าชายชุดดำตรงหน้าให้ตายอย่างทรมาน  ปวกที่สั่นระริกของเขาเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า
                                  กะแก..ตาย  ซะ เหอะ!!!เขาตะเบ็งเสียงพูด  กระแสไฟหลายร้าลโวลด์พุ่งตรงใส่ร่างชายตรงหน้าและเกิดเสียงระเบิดรวมกับเสียงเนื้อแตกกระจายดังสนั่น
                                 บึ้ม!!!! ..แผละ    เลือดสีแดงฉานและเศษเนื้อ   ที่แตกกระจายเปรอะไปทั่วพื้นที่  รวมถึงร่างของเด็กหนุ่มที่โชกเลือด  กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่งบังกะโล  น้ำตาที่ไหลเป็นสายค่อยๆเป็นหนึ่งเดียวกับเลือดที่เปรอะเปื้อนทั่วใบหน้า  ไม่มีเหลือแม้แต่เศษซากของกระดูก  
                            ร่างของชายชราที่ถูกระเบิดไปพร้อมกับทหารชุดดำ  เด็กหนุ่มใช้มือสัทผัาเศษเลือดตรงหน้าที่เคยเป็นที่ๆศพของชายชรานอนราบอยู่   พลางปล่อยเสียงร้องไห้อย่างไม่อดกลั้น  กะแสไฟในบังกะโลดับวูบลง  เนื่องจาไฟฟ้าที่มีอยู่ถูกใช้เกินกำลัง  เปรียบเหมือนชีวิตที่ไร้แสงตะเกียงส่องทางของเด็กหนุ่มที่มอดดับลงภายในช่วงเวลาชั่วข้ามคืน    หมดสิ้นแล้วไม่เหลือความอยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว  ทำไม! ทำไม~~  เรื่องพวกนี้ต้องมาเกิดขึ้นคืนนี้  ทั้งๆที่คุณพ่อเองเหลือเวลาอีกเพียงสองเดือน  เขาสัญญากับตัวเองว่าสักวันกับเจ้าคนที่ไอ้ทหารทรามคนนี้เรียกว่าท่านผู้นั้นให้ดับอนาถเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดภายในโลก   เด็กชายยังคงจ้องมองกองเลือดตรงหน้าด้วยดวงตาที่ชุ่มน้ำ  แสงจันท์ภายนอกสะท้อนสีเลือดให้แลดูอัญมณี  ธารน้ำสุดท้ายในความทรงจำของเขาทุกครั้งเหตุใดจึงต้องเป็นสีแดงฉาน
                            เด็กชายหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา  ดวงตาสีฟ้าเต็มไปด้วยม่านน้ำตาอีกครั้ง  ในใจเฝ้าคิดว่า  
                          ลาก่อนครับคุณพ่อของผมเด็กหนุ่มจ้องมองม่านหมอกด้วยใบหน้าที่เจื่องนองด้วยน้ำตา