ที่รัก....ฉันยังรักเธอเสมอ

แก้วประเสริฐ

	ที่รักฉันยังรักเธอเสมอ
         เสียงนกร้องจ้องมองเห็นจู๋จี๋
ดูเป็นที่สุขสันต์เกษมสาน
หวนรำลึกถึงวันเมื่อวันวาน
ความชื่นบานจางหายละลายไป
         ยิ่งเพ่งพิศพินิจหวนครวญในอก
สุดช้ำฟกหมกไหม้ยากผ่องใส
มันหมองหม่นปนเศร้าอยู่ภายใน
กว่าสิ่งใดช่างสลายกลายเป็นตรม
          ยิ่งมาพบสบเข้านิจจาเอ๋ย
รักที่เคยฟูมฟักหักขื่นขม
ลอยละล่องจางหายกลายเป็นลม
แสนตรอมตรมระทมยากบอกใคร
          นี่แหละหนอพอรักไม่ยักคิด
ควรพินิจพิจารณาสูงต่ำไว้
ด้วยหลงรูปคำหวานนั่นกระไร
เป็นเหตุให้พานพบสบระกำ
         แสนปวดแปลบเข้าทรวงลงห้วงจิต
ใจหวนคิดปลิดอารมณ์จนหมองคล้ำ
หน้าหมองหม่นปนเศร้าด้วยเขาทำ
สุดชอกช้ำหนามเหน็บเจ็บในทรวง
          โอ้อกเอ๋ยเคยเห็นทุกเย็นเช้า
บัดนี้เล่าอยู่ไหนหรือไปสรวง
เข้าฉิมพลีวิมานแมนเข้าตักตวง
เสวยห้วงโลกีย์เคล้าแล้วเฝ้าโลม
          ร่วมภิรมย์สมสู่เป็นชู้ชื่น
คงระรื่นชื่นหวานดุจแสงโสม
เหลือแต่ซากกากไว้แล้วก็โทรม
ที่ระบมมีเราคงเฝ้าคอย
          ถึงอย่างไรใจฉันยังพันผูก
แม้นจะถูกบั่นรักรู้จักถอย
ได้แต่ฝันพันพัวจนตาลอย
จำต้องปล่อยลอยไปตามโชคชะตา
          ขอฝากคำพร่ำเพ้อละเมอนัก
คำว่ารักลมไว้ส่งไปหา
ถึงหญิงนี้มีด้วยคำวาจา
ที่ผ่านมาที่รักฉันรักเธอ.
              ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙