ลมเอยเพยพัดพาเมฆาเลื่อน สายลมเอื้อนเอ่ยล้อลู่ลงเล่น เมฆครึ้มฟ้าพาลอยริ้วปลิวกระเซ็น ขับความเย็นแผ่ซ่านเป็นทางธาร สายฝนหลั่งรินลงคงคาใส สายน้ำไหลรินร่วงจากตาข้า ยามฝนพรำฉ่ำชื่นทุกวิญญา แต่ใจข้ากลับอับเฉาเศร้าอาดูร อันธารใสไหลเย็นกระเซ็นชื่น มัจฉาตื่นระรอกริ้วยามพริ้วกาย แต่สายฝน ทิ่มแทง ระเคืองคาย แทรกผิวกายผ่านในใจร้าวระทม ลมเจ้าเอยโปรดพาพัดใจของข้า ที่เหนื่อยล้าอ่อนแรงแลเศร้าตรม ให้ลอยลิ้วปลิวเรื่อยไปตามลม ในห้วงฝนแลสายลมนิรันดร์เอย
26 กันยายน 2547 17:28 น. - comment id 338487
ลมเจ้าเอยโปรดพาพัดใจของข้า ที่เหนื่อยล้าอ่อนแรงแลเศร้าตรม ให้ลอยลิ้วปลิวเรื่อยไปตามลม ในห้วงฝนแลสายลมนิรันดร์เอย ...................................................................... ชอบบทนี้ค่ะ...ตอนนี้ ที่นี่ฝนกำลังตกเลย อารมณ์ประมาณนั้นล่ะ
27 กันยายน 2547 01:04 น. - comment id 338727
งานงามนะคะ หากได้สัมผัสระหว่างบทอีกนิดจะสุดสวยค่ะ
27 กันยายน 2547 06:37 น. - comment id 338800
สวัดีครับ............. ผมเข้ามาอ่านเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี กำลังใจจากข้างในส่วนลึก ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี
8 ตุลาคม 2547 20:41 น. - comment id 346775
อารมณ์เหงาเศร้า อ่อนไหว ว่างแวะเวียนมาเป็นกำลังใจจ้า...
12 พฤศจิกายน 2547 15:46 น. - comment id 368927
สวัสดีครับ............... กลอนที่คุณแต่งไพเราะมากทั้งลึกซึ้งและทำนองคล้องจองกันหมด
12 พฤศจิกายน 2547 15:47 น. - comment id 368928
สวัสดีครับ............... กลอนที่คุณแต่งไพเราะมากทั้งลึกซึ้งและทำนองคล้องจองกันหมด
12 พฤศจิกายน 2547 15:47 น. - comment id 368929
สวัสดีครับ............... กลอนที่คุณแต่งไพเราะมากทั้งลึกซึ้งและทำนองคล้องจองกันหมด