แพไม้ไผ่

นกตะวัน

ผมเดินลงมาที่ระเบียงกาแฟข้างล่าง นั่งจิบกาแฟร้อนที่โต๊ะตัวเดิมใต้ร่มเงาของต้นมะขามเทศใหญ่ ติดกับแม่น้ำแควใหญ่ที่มีน้ำไหลไปช้าๆ กลิ่นกาแฟยังคงอวบอวลเคล้ากับกลิ่นป่าเหมือนเช่นเมื่อวานนี้ จนไม่อยากให้การประชุมในวันนี้เริ่มขึ้นเร็วพลัน ต้นไม้สองฝั่งแม่น้ำดูเขียวสดใสอมเหลืองไปหมด เมื่อแสงแดดยามเช้าส่องได้ทั่วถึงย้อนลำน้ำเข้ามา ผมส่องกล้องมองดูนกต่างๆไม่ค่อยชัดนักเพราะย้อนแสง จึงก้มลงไปมองที่ตลิ่ง แลเห็นแพไม้ไผ่ลอยอยู่ใกล้ๆ
แพไม้ไผ่ใหญ่ยาวราวกับเรือ			
ช่างเหลือเชื่อชาวกาญจน์เชี่ยวชาญหลาย
ก่อสร้างแพแลเด่นเห็นเรียงราย		
ล้วนมากมายริมแม่น้ำคร่าคร่ำลอย
ยามจอดนิ่งตลิ่งใดใช้เชือกรั้ง			
ผูกไว้ยังไม้ใหญ่ไม่หนีถอย
แม้น้ำมากหลากแน่แพยังลอย		
สวยใช่น้อยสัญลักษณ์พิทักษ์กาญจน์
ครั้นแล่นไปในแม่น้ำฉ่ำธารา			
เรือลากฝ่าฟองคลื่นขืนสังขาร
คนนั่งแพแลเห็นเย็นสำราญ			
เมื่อเคลื่อนผ่านพงไพรใกล้น้ำมา
แต่ไม้ไผ่ในกาญจน์ถูกผลาญสิ้น		
ควรถวิลคำนึงพึงรักษา
อนุรักษ์ปกปักไผ่ใช้เรื่อยมา			
รู้คุณค่าทรัพยากรก่อนหมดพันธุ์
แสงแดดยามเช้าเริ่มแรงขึ้นและร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่สายลมยังคงพัดผ่านมาไม่ขาดระยะ ช่วยทำให้เช้าวันนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมามาก ผิดกับเช้าเมื่อวานนี้ซึ่งท้องฟ้าค่อนข้างครึ้มไม่แจ่มใส พอกาแฟหมดถ้วย ผมจึงออกไปเดินเล่นอีกครั้งในบริเวณใกล้ๆระเบียง มองดูต้นไม้ต้นโน้นต้นนี้ไปเรื่อยๆ เป็นการฆ่าเวลาที่ดีมากทีเดียว ต้องขอบคุณผู้จัดการสมาคมอนุรักษ์นกฯ ที่เลือกสถานที่ประชุมได้ถูกใจเสียจริง จนอยากอยู่ที่ระเบียงกาแฟนี้นานๆ
ประชุมเชิงปฏิบัติงาน ริมแม่น้ำแควใหญ่ 19
2 กันยายน 2547