เกี้ยว

เรไร

เฝ้าครวญคร่ำ ร่ำหา คนมาใกล้
อยู่ข้างใน หัวใจ แต่ไม่กล้า
จึงจุดธูป เก้าดอก บอกอาราธนา
อัญเชิญมา คือขุนแผน แดนสุพรรณ
ขอจงลง มาทับ ประดับร่าง
เพื่อชี้ทาง สดใส ดั่งใจฝัน
อยากมีน้อง นวลเนียง มาเคียงกัน
มาสร้างฝัน จะคอย อย่าลอยลับ
แล้วก็พลัน ร่างนั้น สั่นกระเส่า
เหมือนมีเงา ไหววาบ มาทาบทับ
โสตประสาท สิ้นหมด รสสดับ
ทิ้งตัวหลับ หงายหลัง ที่ข้างฝา
สุริยัน ฉายโฉม ดั่งโคมส่อง
จิตลำพอง ฮึกเหิม เพิ่มใจกล้า
แต่หัวจิต หัวใจเล่า เฝ้าโหยหา
นงค์ผกา จงบอกมา อย่าเคลือบแคลง
ม้าสีหมอก ไปไหน ใยไม่เห็น
กลับกลายเป็น จักรยาน คันสีแดง
คงต้องใช้ พาไป ทุกหนแห่ง
ใครช่างสาป ส่งคาถา ม้าของเรา
นฤมล นางน้อง ต้องใจนัก
ดั่งสลัก ลูกศรรัก ปักอกเรา
เป็นเลขา หน้าห้อง ของนายเก่า
จะเพียรเฝ้า ทำเช่น จะเห็นใจ 
ไปสมัคร ส่งหนังสือ ถือเอกสาร
จะเสียการ หากชักช้า หมั่นมาให้
ส่งยิ้มหวาน ประสานตา พาหัวใจ
จะหวั่นไหว หรือเปล่า เจ้าหวานใจ
ส่งบุปผา แนบหนังสือ สื่อภาษา
พร้อมอุรา พันรอบ ขอบดอกไม้
ส่งทุกวี่ ทุกวัน ที่ฉันไป
เพียงแค่ได้ เห็นหน้า สบตาเธอ
ถึงเวลา เลิกงาน ร้าวรานจิต
คงครุ่นคิด ติดฝัน หวั่นละเมอ
แค่คอยหลง พะวงให้ ใจคอยเก้อ
ใจจึงเพ้อ พร่ำเพรียก เรียกเลื่อนลอย
จึงซมซาน ผ่านกรม ชมนาฏศิลป์
ศิลปิน รำฟ้อน ช่างอ่อนช้อย
นั่งตะลึง ตรึงแท้ แม่เนื้อกลอย
ตาละห้อย  เพ้อรำพึง ซึ้งคนตรี
อยากเป็นปี่ เป่าร้อง ให้น้องรำ
พี่คงฉ่ำ ชื่นใจ ในครานี้
คงชุ่มฉ่ำ ดื่มด่ำทรวง ดวงฤดี
ใช้ดนตรี สื่อสาร ขานความใน
คือจังหวะ หัวใจ ให้ร่วมสาน
เป็นตำนาน ยืนยง  คงเอาไว้
ให้ลูกหลาน หวังวาด นาฏศิลป์ไทย
สองเราให้ ฝันคู่ เพื่ออยู่เคียง
พลันขุนแผน เผ่นลับ กลับหลีกหนี
กล้าที่มี หดหาย กายยังเดี้ยง
แล้วทั้งสอง น้องนาง หวังร่วมเรียง
คงเป็นเพียง ขุนแผนอำ ให้ช้ำใจ