ครั้งแรกพบ สบหน้าพาคิดหนอ ว่าล้เล่นรึป่าว เอาหันใหญ่ กับการที่ยิ้มสบตาอยู่ในใจ ไม่เป็นไรอ่ะ น่า คิดไปเอง ครั้งที่สองมองดูคู่เธอสุดจะใกล้ เผ้าแต่ให้เมตตา ให้ถูกเผ็ง ยามเรานี้ตอบได้ว่า ก็ยำเกรง แต่ว่า กลัวหรือไม่ ถามทำไม ก็คนน่ารัก ในใจใคเฝ้าถาม เกิดขึ้นตาธรรมชาติ คาดว่าถูกชะตาไหม ใจตอบว่า ตั้งแต่แรกที่พบกน้า อือออไป นี่คืเหตุและผลทุ่ทสุดตัว คำว่ามากกว่าพี่ชาย กรุณานัก สุดจะหักห้ามจิต คิดยามเผลอ แต่พ่เย่าทำมห้ต้องเก้อ ยามได้เจออบอุนนัก พาสุขใจ ไม่มีเหตุผล ว่าพี่ว่าน้อไม่สน ถือเก็บไว้เป้นเล่ม ว่าพี่ว่าขนาดไหน อดทนสู้ก็เพราะอยู่เพื่อ อนาตค ของลูกไป เสียงถามไถ่กันบ้าง ตอบ่า ขอขอบใจ ไม่มีเหตุผลที่จะลืม
16 กันยายน 2547 12:24 น. - comment id 332455
การลืมมันทำได้ไม่ง่ายนักหรอกครับ คนเรามักคิดว่าการลืมบางสิ่งอาจจะช่วยไชให้สบายใจขึ้น แต่ความเป็นจริงไม่เลย..กลับเป็นการทำให้จำยิ่งขึ้น.. สู่ไม่ลืมดีกว่าจำช่วงเวลาที่เคยสดใสมีความสุขไว้ แล้วลบบางส่วนซึ่งร้าวราน. ....................แวะมาทักทายครับ..........