..เรน รัก ..คนส่งฝัน..

rain..

   เป็นเด็กน้อย พลัดหลง...ในพงไม้
เอาหัวใจ.. มาร่วม  เขียนความฝัน..
เหนื่อยอ่อนล้า ทุกข์ท้อ  เพื่อรอวัน
คนส่งฝัน แสนดี.. ช่วยชี้ทาง ..
 
  อยากขอบคุณ หัวใจ ..ที่ให้รัก..
เพราะประจักษ์..ร้อยเรียง อยู่เคียงข้าง..
คอยชี้นำ.. คำเตือน   ไม่เลือนลาง..
  ใยเส้นบาง ..โอบเอื้อ.. เพื่อเจือจุน
    หนทางไกล ..ยาวนัก ..ขอพักร้อน..
 เรียนคำกลอน ...ให้รู้..เป็นคู่ลุ้น
   ฝึกหัดตาม..   โปรดเอื้อ .. ให้เผื่อหนุน..
 ขอการุณ..ช่วยหัด .. ฝึกจัดทาง .
    
      เรียนคุณค่า ..คำครู ..เป็นผู้สอน..
  กับเมื่อตอน..ร้องเพลง ..ทำเคว้งคว้าง ..    
  เส้นสายนั้น สับสน .. ทุกคนวาง..
  เขาต่างอ้าง  ใครปลื้ม...เลยลืมไป ..
    ก็ตรงนี้.. อบอุ่น ..เกื้อกุลนัก..
 เรียนรู้รัก ..ฝึกตน  เป็นคนใหม่..
  แค่ต้องการ ..กำหนด..  บทภายใน..
  เรียนรู้ ให้ สื่อสร้าง. ..ทางสังคม..      
      
     .......................................
        
          เรน..มอบให้ ..คุณลุง ..นะคะ..
      ( แบบ เรน..อยากให้ คุณลุงเห็น..งาน.. ของเรน..
   อาจ เป็น .. บทกวี ..ที่เขียนไม่ไพเราะ ..
      แต่เรน ..  ก็ เขียน ..จากที่เรน ..รู้สึกจริงๆ.. 
    ก็ ..คุณลุง ..บอกเรน ..ให้ฝึกเขียน ..โดยไม่ต้องกลัวผิด..นะดิ.. )
     บทกวี ..ของเรน ..
         เขียนให้ คุณลุง ..ที่เป็นคุณครู ..ท่านหนึ่งของเรน.. 
    แบบ ..เรนรู้ .. 
        ท่านเหนื่อย ..กับเรน ..มากมาย..  ( เด็กดื้อ .ที่.เกเร.. ..เฮ้อ.. )
   เรน .กราบสวยๆ ... 
       แทน ความรู้สึก ..ดีๆ .. ที่คุณลุง ..ให้เรน ..
  เรน สัญญา ..
           ..จะทำ ..  ให้ดีที่สุด ..นะคะ...