มองฟ้าคืนนี้ไม่เหมือนก่อน ที่มีสองเรานอนนับดาวที่บนฟ้า คืนนี้มีเพียงฉันคนเดียวที่เหว่ว้า ใจวุ่นมีน้ำตาเอ่อล้นไหลมาจากข้างใน ฟ้าคืนนี้ยังมีดาวนับหมื่นล้าน ที่ไม่เหมือนวันวานเพราะขาดเธอไป นอนนับดาวคนเดียวรู้สึกเปลี่ยวใจ ความเหงาเข้าครอบงำข้างในรู้สึกได้ในวินาที ดาวเหนือมิอาจนำฉันไปหาเธอ ดวงดาวมากมายมิอาจทำให้ฉันได้เจอเธอคนดี ทุกสิ่งจบลงแล้วต่อไปจะไม่มี สิ่งดีดีสองเราหายไป...แต่เกิดขึ้นกับใครอีกคน สักคืนคงจะมีคนมานับดาวเคียงข้าง ให้ความรู้สึกอ้างว้างและสับสน ให้ความรู้สึกที่มีอยู่หายไปกับใครสักคน ที่เข้ามาเพื่อทำให้ใจฉันได้เบิกบาน
11 กันยายน 2547 16:24 น. - comment id 329181
นอนนับดาราน้อย จันทร์ก็ลอยเป็นเพื่อนเจ้า ห่มลมหนาวที่บางเบา เพื่อรอเฝ้าคนเคียงกาย ***เจอไวไวนะ แวะมาเยี่ยมครับ
11 กันยายน 2547 16:36 น. - comment id 329194
ไพเราะงดงามมากครับ หายไปนานนะครับ ๚ะ๛ size>
11 กันยายน 2547 16:40 น. - comment id 329200
สื่ออารมณ์ความคิดออกมาได้ดีครับ ;)
12 กันยายน 2547 11:40 น. - comment id 329527
ท้องฟ้า...มิเคยเหมือนก่อน บทกลอน.. บทเดิม สำเนียงเปลื่อนผัน ตะวันดวงเดิม... ดูไร้ซึ่งพลัง หนังสือเล่มเดิม.. สร้างฝัน ที่แตกต่างไป ----------- เพราะมากครับ
17 กันยายน 2547 09:38 น. - comment id 333025
สิ่งต่าง ๆ ล้วนเปลี่ยนแปลงตามเวลา เหมือนที่ฟ้าในบางคราก็เปลี่ยนสี ตะวันขึ้นและดับกลับคืนสู่ราตรี มีเพียงมิตรภาพที่แสนดี..อย่าปล่อยหายไปในกาลเวลา ^___^ เขียนได้ดีจังเลยคะไหน...แต่เหงาจัง คิดถึงนะ