ตอนเมื่อฉัน เป็นเด็ก ตัวยังเล็ก ๆ ฉันเคยเก็บเหล็ก เศษพาสติก ไปขาย นั้นเป็นหนทางสุดท้าย ที่ฉันจะมีกิน ฉันไม่เคยถวิล ว่าจะได้เรียนหนังสือ เพียงมีอาหารมื้อต่อมื้อกิน ก็สุขินพอ มาตอนนี้ ฉันจากบ้านมา ไกลสุดลูดหูลูกตา ถ้าจะมอง และฉันไม่เคยลืม อดีตที่ผ่านมา ฉันแอบเห็นน้ำตา เด็ก ๆ ในแดนไกล เดี่ยวนี้ก็สุขใจ เพราะฉันได้แบ่งปันความสุขที่ฉันมี ให้เด็ก ๆ พ้นราคี มีโอกาส เรียนหนังสือ ทั้งยึดถือในทางดี............. ฉันเห็นว่า การแบ่งปัน เป็นสุขขั้นพิเศษ แสนดีเลิศ ไม่เป็นภัย หากใจใส ไม่เห็นแก่ได้เกินไป ในครรไล มีกินมีใช้ รู้จักแบ่งปัน..............
ถิ่นไท 11 ก.ย. 2547 15:51 น. - ID 61058 
600
1
0
11 กันยายน 2547 16:40 น. - comment id 329199
งดงามในความรู้สึกมากครับ การ แบ่งปันเป็นทานที่ทำง่ายที่สุดครับ ๚ะ๛ size>
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
