ชีวิตหมายเลข 3

นครา ประไพพงศ์

เมื่อรากแก้วแทงพื้นยืนต้นได้
จึงผลิดอกออกใบให้สร้างผล
เมื่อค่าคนเริ่มเข้มเติมเต็มตน
จึงเริ่มต้นการสร้างทางต่อไป
และแล้วความทะนงหลงและเหลิง
ก็เป็นเพลิงเผาตนจนหม่นไหม้
แต่ละก้าวที่ก้าวมั่นอย่างมั่นใจ
ก็เปลี่ยนไปเป็นระวังยั้งเตือนตน
เพียงเพราะมือที่ปลูกต้นจนผลได้
กลายเป็นมือที่นำไฟไปเผาต้น
เพียงเพราะมือที่เติมให้ได้เต็มคน
กลายเป็นมือขยี้ป่น...จนย่อยยับ
แล้วก็รู้ไม่มีใครเชื่อใครได้
สิ่งที่เห็นพร้อมเปลี่ยนไป...อย่างกลอกกลับ
ความขมขื่นจึงฝังแน่นอย่างแค้นคับ
ไม่อยากรับก็ต้องรับ...ต้องรับกรรม
แม้นเป็นไม้ยืนต้นจนคงมั่น
หรือทานแรงที่โถมฟันอย่างกระหน่ำ
ไม้ที่แกร่งก็ย่อยยัย...ระยับยำ
เจ็บและจำ...และจำไว้...ได้แค่นั้น
แล้วกล้าไม้ที่เพิ่งหยั่งรากยังพื้น
หรือจะหยั่งรากยืนได้คงมั่น
ท้ายก็ย่อยเป็นเศษไม้ไม่ต่างกัน
ถูกสังคมห้ำหั่น...บั่นค่าไป
ชีวิตใหม่ชีวิตหนึ่งซึ่งเริ่มก้าว
ใจก็แหลกแตกร้าวเกินก้าวไหว
ที่จะก้าวสู่โลกศิวิไล
กลับหลงสู่โลกจรรไร...ใครนำพา
โลกที่สร้างให้มีชีวิตหนึ่ง
หวังโลกซึ่งอบอุ่นละมุนค่า
มือที่สร้างชีวิต...คิดบีฑา
คุณพ่อขา...ปล่อยหนูไปได้ไหมค่ะ