::: เพราะห่างจึงห่วง :::

ชมอักษร

ความห่วงหา .. อาทร .. ที่ซ่อนไว้
เต็มข้างใน .. หัวใจ .. อันไหวอ่อน
ได้แต่บอก .. ออกไป .. ผ่านบทกลอน
ใช้อักษร .. วอนเขา .. ให้เข้าใจ
อยากไปอยู่ .. ดูแล .. อย่างใกล้ชิด
แต่ก็ติด .. ความห่าง .. ที่ขวางไว้
เขาจะรู้ .. ดูออก .. สักเพียงใด
ความห่วงใย .. เขียนไว้ .. คงไม่พอ  
อยู่คนเดียว .. เปลี่ยวเหงา .. เศร้าบ้างไหม
กินอย่างไร .. ใครหุง .. ปรุงให้หนอ
ยามเจ็บไข้ .. ใครหนา .. มาพะนอ
จะร้องขอ .. รอให้ .. ใครป้อนยา
ตื่นตอนเช้า .. ใครเล่า .. เฝ้าถนอม
ใครดมดอม .. หอมแก้ม .. แต้มใบหน้า
ให้เขามี .. รอยยิ้ม .. อิ่มอุรา
เมื่อกลับมา .. รอท่า .. หน้าประตู 
อีกบ้านช่อง .. ห้องด้วย .. ใครช่วยกวาด
ความสะอาด .. ขาดไป .. ใครช่วยถู
ยามปวดเมื่อย .. เหนื่อยล้า .. ใครมาดู
มาคอยอยู่ .. บีบนวด .. ปวดบรรเทา
   
ยามเข้านอน .. อ้อนใคร .. ให้ห่มผ้า
ก่อนหลับตา .. หาใคร .. ไว้หยอกเย้า
หน้าผากนั้น .. ใครกัน .. จูบแผ่วเบา
จนถึงเช้า .. เขานั้น .. คงฝันดี
แต่จะบอก .. ออกไป .. อย่างไรหนอ
ได้แต่ขอ .. พ้อจันทร์ .. อย่าหันหนี
ให้จันทร์รู้ .. ดูแล .. เขาให้ที
ใจที่มี .. ดวงนี้ .. ฝากส่งไป
เป็นห่วงจัง .. หวังให้ .. เขาได้อ่าน 
อาจไม่หวาน .. ปานหยด .. มดเมินใส่
แต่ฉันเขียน .. ทุกสิ่ง .. ล้วนจริงใจ
โปรดรู้ไว้ .. ไม่ว้าง .. อย่างที่เป็น
...........................................
ปล. ภาพนี้ .. น่ารักดีค่ะ .. ชอบมาก อยากแบ่งปันให้คนอื่นได้เห็นค่ะ ^__^
ยังไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของอย่างเป็นทางการเลย ..แต่เคยบอกเอาไว้ว่าไม่หวง .. 
( อยากทำแบบในภาพบ้าง อิอิ  คิดแล้วเขินนนน .. )