๏ ใต้ฟ้าเดียวกัน ๏

เอกมาศ

๏   ใต้ฟ้าเดียวกัน   ๏  
		      ลักษณะเหมือนข้าวคอยฝน		
ลักษณะเหมือนคนคอยฝัน		
		นานมาแล้ว จนลืมเลือนลางกัน	
นานมาแล้ว นั้นห่างจางจาก บ้านไกล
		๏     มีตะวันแสงส่องไออุ่น		
หอมกรุ่นกลิ่นหอมดอกไม้
		ตกตะวันแสงจางจืดวาย		
บ่ มีไผเลยที่ เรื่อยรา
		     เก็บตะวันนั้น มาให้เจ้า 		
คลุกเคล้าเงาจันทร์จากฟ้า
		คึดฮอด เงาน้ำ ที่โรยรา		
มื้อใด เงาฟ้า จะกลับคืน
		     ฟ้าคะนองฝน คนฝันพร่ำ		
ซัดกระหน่ำ ใจ สุดที่ฝืน
		หนาวเหน็บเจ็บร้าวทุกคราวคืน	
มิอยากตื่น มิอยากหลับ ลับตาลง
		     เช้า กระจ่าง แจ่มแสงสู่ฝัน		
ตื่นจากคืนจันทร์ ที่ลุ่มหลง
รุ่งอรุณ ยามเช้าพราวพรง		
น้ำค้างหนาวลมก็จางวาย      ๚ะ
		๏     ค่ำที่ ฟ้า มีจันทร์ 		
ราวกับฝัน ในวันที่ห่างหาย
		ราวกับฝันว่า ฉันเอียงอาย		
ราวกับหมาย ว่าได้เคียงเธอ
		     เครื่องมือเครื่องใช้ไม้สอย		
อยู่กับร่องรอยให้หวนคอยอยู่เสมอ
		คงจะเตือนมิให้เลือนหน้าเธอ		
คงให้เพ้อให้ฝัน จนไกลตา
		     ในที่นี้ ยังมีฝัน			
ที่มีฉันเคียงเธอ ที่โหยหา
		ในที่นี้มีแสง ดาวดารา		
ในที่นี่มีนภา อยู่กลางจันทร์
		     เซ้าแล้ว เด้อ เซ้าแล้ว		
ออกเรือแจวแจ่วไปซอดฝัน  
		ไปตาม หาคนคอย คึดฮอดกัน	
ไปกับ ฉันนะเรือน้อย เจ้ากลอยใจ   ๚ะ
		๏     เสียงซอคลอ ซึง คลึงเคล้า	
หมายให้เจ้านะ จันทร์ฉาย
		หมายให้ คิดถึง คนห่างกาย		
เสียงซอ ยังบรรเลงราย รอ นะขวัญตา
		     ผิวคล้ำคล้ำ แก้มแดงก่ำ		
กุมมือ กำแน่นนะอ้าย จ๋า
		หน้า คล้ำคล้ำ เอียงอายนะ เจ้ายา	
ตกน้ำตาหมองหน้า จนวันเลือน
		     หิวข้าวไหมหน้อ หิวไหม		
เอาข้าวมาส่งให้ อย่า ย่างเยื้อง		
		เดี๋ยวข้าวน้อยจะบูด ดัง น้ำ ขอดเขื่อน	
จะอดข้าวหนาวเดือน อดสวาทจะขาดใจ
		     แม่คนงามผิวขาวขาว จาวจ้อง	
บ่ แลมอง เลย ว่าเป็นไผ
		คึดฮอด แต่หน้าคล้ำคล้ำ ที่ห่างไกล	
บ่ ได้หมาย คึดฮอดไผ เท่า ขวัญตา     ๚
............
..........คนเรามีค่าน้อยกว่า ดินก้อนก้อนนึงซะอีก ถ้ามัวมึนกับสมบัติบ้าประดามี