หน้าส่วนตัว
font color=#780024>
แม้บทกลอนบทนี้ไม่มีค่า
ไม่ตรึงตราหัวใจ ไม่น่าสน
ไม่ไพเราะ ลึกซึ่ง เหมือนทุกคน
อย่าเพิ่งบ่น ขอสักคนได้ระบาย...
เริ่มต้นจากหยิบแก้วแล้วยกดื่ม
เผื่อจะลืมเรื่องรักได้พักใหญ่
หยิบกีตาร์ร้องเพลงลา ให้ชาหัวใจ
อยากร้องไห้ก็ไม่รั้ง แค่ครั้งเดียว
หยิบกระดาษเขียนกลอนก่อนจะค่ำ
เมฆสีดำ ดอกไม้สีแดง แมลงสีเขียว
ยิ่งเขียน ยิ่งเศร้า ยิ่งเหงาอยู่คนเดียว
กลอนลดเลี้ยว ยากต่อได้ดั่งใจเรา...
แสงรพีคล้อยเคลื่อน ดวงเดือนฉาย
ส่องกระทบผิวกายให้คลายเหงา
ดาวนับล้านคอยเป็นเพื่อนเตือนใจเรา
ลมแผ่วเบาโอบกอดให้ปลอดภัย...
มองหมู่เมฆลอยต่ำ แล้วฮัมเพลง
บอกตัวเอง เดี๋ยวก็เช้าเข้าวันใหม่
ถึงฝนตกหรือฟ้ามืดในวันต่อไป
ฉันจะไม่มานั่งดื่ม เพื่อลืมเธอ...
กีตาร์ไม้ 8 ส.ค. 2547 12:02 น. - ID 58698 
973
2
0
8 สิงหาคม 2547 15:39 น. - comment id 308410
ใช่เดี๋ยวก็เช้า...ต้องลืมให้ได้ มาเปนกำลังใจให้คะ**_**
8 สิงหาคม 2547 20:20 น. - comment id 308566
ใยบอกว่าบทนี้ไม่มีค่า เพียงกลั่นมาจากน้ำจิตอันสดใส ที่ดำดิ่งล้นลึกอยู่ภายใน เศร้าอย่างไรก็ถอดได้ในบทกลอน เป็นกำลังใจให้คุณกีต้าร์ไม้ ค่ะ
8 สิงหาคม 2547 22:23 น. - comment id 308629
กลอนของคุณสื่อไปในแนวทางที่เป็นบวกที่ดีมากๆค่ะ คนเราถ้าสามารถลืมสิ่งเศร้าๆได้เพียงข้ามวันล่ะก็.. คงไม่มีใครต้องโศกเศร้าเพราะความเหงาเป็นเหตุ.. กลอนไพเราะมากค่ะ ใครว่าไม่มีค่าคะ ไม่จริงหรอก ๑^______________^๑ วีนัสก่ะเจ้า
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
