นิราศนวลนรดิศ

ณ ภาณุ

นมัสการกราบก้ม...........บูชา 
     หลวงพ่อคู่นวลฯมา................อยู่ยั้ง 
     ขอบุญปกปักพา.................... ภัยพ่าย 
     พรแต่งแหล่งก่อตั้ง................คู่หล้าคือนวลฯ
       กรพนมก้มกายลงไหว้สา 
หลวงพ่อนวลฯล้วนอยู่คู่นวลฯมา 			
ขอบุญพานวลฯเชิดชูอยู่ยืนยง
นิราศร้างห่างนวลฯหวนโหยหา 		
ร่ำเรียนมาหกศกหกประสงค์ 
หกวิถีหกผันหันขึ้นลง			
ชีวิตคงเรียนรู้เมื่ออยู่นวลฯ
เรียนมอหนึ่งทับหนึ่งซึ้งซาบจิต 		
เฝ้าครุ่นคิดติดในใจเหหวน 
หนึ่งห้องหนึ่งไฉนใจยียวน 				
วันวันล้วนแต่เรียนเพียรวิชา
แสนกดดันอั้นอัดหวาดหวั่นจิต 		
เสียจริตซึมเศร้าเหงาหนักหนา 
เราขี้เกียจเขาขยันต่างกันมา 			
แต่เวลาก็ฟูมฟักรักษาใจ
ขึ้นมอสองปองใจจักหมายมุ่ง 			
ไม่คิดยุ่งมัวเหงาเฝ้าเหลวไหล 
จึงเปลี่ยนแปลงตนเองมิเกรงใคร 			
เป็นบ้าใบอย่างที่เห็นเช่นทุกวัน
เริ่มพูดมากปากไม่หยุดสุดสงสัย 		
เกิดอะไรกับเราเฝ้าหวาดหวั่น 
ไปเต้นแร้งเต้นกาเฮฮากัน 				
ร้องเพลงลั่นลั่นอยู่มิรู้อาย
ขึ้นมอสามทับหนึ่งคำนึงคิด 			
มองชีวิตที่ผ่านมาน่าใจหาย 
สิบสี่ฝนสิบสี่หนาวเร้าใจกาย 			
ให้มุ่งหมายมีจิตคิดการควร
เป็นผู้ใหญ่ได้แล้วแก้วใจจ๋า 			
กระซิบมาบอกตนเองตนเองหวน 
วาดชีวิตเมื่อเติบใหญ่ไม่เรรวน 			
แต่ก็ชวนเศร้าจิตผิดพลาดไป
มีความรักรักมาว่าเข้มแข็ง 			
คิดว่าแกร่งแรงเร้าให้ไม่หวั่นไหว 
รุ่มแรงรักรักแล้วดั่งแก้วใจ 				
ท้ายฤทัยพังทรุดหยุดทลาย
ต้องจากเพื่อนมอต้นพ้นพลัดพราก 		
จำใจจากจรสุขทุกข์เหลือหลาย 
หยดน้ำตาตาช้ำอ้ำอึ้งอาย 				
ยามสุดท้ายแทนสัญญาก่อนลากัน
เรียนมอสี่ที่เดิมแต่งเติมจิต 		
ทำชีวิตเซซัดพัดหุนหัน 
หลงระเริงวัตถุพัลวัน 				
ไม่นานนั้นจึงคิดได้หายระเริง
ในดวงจิตคิดพลันถึงวันเก่า 		
ณ วันนี้แสนเศร้าเหงาว้างเวิ้ง 
จิตร้อนรุ่มเร้ารุมดั่งสุมเพลิง 			
จิตเถิดเทิงเปิงเปิดเกิดทดแทน
สี่ทับเจ็ดเด็ดขาดมาดหวือหวา 		
ทุกวิชาเว้นเลขเก่งเหลือแสน 
สองจุดห้าหน่วยกิตจิตคิดแค้น 		
เพราะเรียนแผนแสนช้ำศิลป์คำนวณ
ขึ้นมอห้าพาใจให้บานเบิก 		
เอิกเกริกฮาเฮเราเสสรวล 
ใบหน้าใสผมสวยพลิ้วผิวเนื้อนวล 		
ทุกสิ่งล้วนแจ่มใสใจเบิกบาน 
พบคนดีคนหนึ่งซึ้งดวงจิต 		
เก็บไปคิดเพ้อเจ้อเผลอฟุ้งซ่าน 
เหมือนแอบมองเครื่องบินลิ้นลนลาน 		
ไม่มีสิทธิ์คิดการณ์ให้บานปลาย 
ขึ้นมอหกสุดช้ำระกำโศก 		
พบพานโรคเครียดอยู่มิรู้หาย 
รายงานทุกวิชามามากมาย 			
เราแทบตายอังกฤษเลขเสกสรรมา 
สังคมย่อยไทยหลักจักต้องเสร็จ 	
เบ็ดเตล็ดมากมายหลายเล่มหนา 
เคยสุขสันต์กลับสลดทดแทนมา 		
สองแขนขาอ่อนแรงแห้งเหี่ยวพลัน
ขอเทิดนวลฯเอาไว้ในดวงจิต 		
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกปักพิทักษ์สันต์ 
ขอแหล่งนวลฯคงอยู่คู่คืนวัน 			
เป็นมิ่งขวัญบ้านเมืองรุ่งเรืองเอย
					
     คิดถึงชีวิต ม. ปลายครับ บทนี้แต่งไว้ตอน ม. 6 อาจจะ
ไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่ แต่ก็เป็นความทรงจำดี ๆ ที่คิดถึง 
และอยากแบ่งปันให้ทุก ๆ ท่านอ่านครับ เผื่อว่าทุกท่านจะได้
นึกย้อนถึงความทรงจำดี ๆ ของคุณ ๆ กัน และอย่าลืมมาแบ่ง
ปันกันอ่านบ้างนะครับ