ฝัน...ถึงแม่ (อ่านแล้วน้ำตาริน)

เบิ้ลผู้วิพุธ

ณ มุมหนึ่งซึ่งสลัวกลั้วแสงสี
เคล้านารีร่วมล้อมพร้อมเหล้าหวาน
คลอดนตรีเต้นรำฉ่ำดวงมาน
แสนสำราญลือเลื่องเลิศเมืองกรุง
ค่อนคืนค่ำกลับหอรอแฟนสาว
เผลอหลับยาวหยาดฝันถึงบ้านทุ่ง
นอนหนุนตักอุ่นแท้แม่ปัดยุง
เพราะขาดมุ้งแม่บอกฉันว่ามันแพง
แผ่วเพลงพร่ำคำซอคลอเห่กล่อม
ขวัญถนอมอ้อมอกอุ่นใช่หนุนแกล้ง
ดึกสงัดน้ำค้างหนาวเย็นร้าวแรง
กระท่อมแห่งขุนเขาโศกเศร้าตรม
เวียนผ่านวันผันวัยใช้ชีวิต
แม่สร้างสิทธิ์สร้างสุขปัดทุกข์ข่ม
เลี้ยงลูกรักรู้หลักเรียนเขียนอ่านชม
ความนิยมมิระย่อท้อแท้ใจ
นาที่ขาย ควายที่ผ่อนเงินก้อนหนึ่ง
วาดหวังซึ่งลูกสู่กรุงมุ่งสมัย
ปริญญาแม่สุดหวังสิ่งตั้งไว้
พร้อมสอนให้เพียรขยันวันอำลา
หลายปีผ่านชนบทแสนอดอยาก
จะลำบากอย่างไรแม่ไม่ว่า
ไม่มีแม้จดหมายลูกถูกส่งมา
หยาดน้ำตากี่หยาดหยดหลั่งรดริน
มือหยาบกร้านหนังเหี่ยวย่นหญิงคนแก่
ร่างของแม่อมโรคโศกถวิล
ส่ำสะล้อโหยหวนคร่ำครวญยิน
คงไม่สิ้นไร้ลูกรักกลับพักพิง
เสียงแฟนสาวบ่นปลุกรีบลุกตื่น
ฝัน เมื่อคืนคิดถึงแม่อย่างแท้ยิ่ง
หรือในฝันฟ้องเห็นความเป็นจริง
ฉันทอดทิ้งแม่อยู่ทุ่งกับยุงตอม
จ้องดูรูปเก่าแก่ที่แม่ให้
มองภาพไหวนอนหนุนอุ่นอกอ้อม
ระหว่างแม่กับลูกเหมือนสุขพร้อม
รักหล่อหลอมรินหลั่งฝังอุรา
รีบเร่งเขียนจดหมายหลายฉบับ
พร้อมยอมรับสารภาพบาปหนักหนา
แต่วันนี้โทรเลขที่ส่งมา
ข้อความว่า แม่ ล้มพับดับชีพแล้ว
บทกลอนนี้เป็นของท่านภู.ภัทรชนน ซึ่งเป็นบทกวีที่อ่านแล้วยิ่งทำให้คิดถึงแม่จริง ๆ ครับ