..รำเพยรัก...

อาภาภัส

                                           รื่นรำเพยกลิ่นกรุ่นละมุนหวาน
                                          จิตผสานนึกถ้อยมาแถลง
                                          นานหนักหนากว่าได้คำแจกแจง
                                          มิจะแจ้งทบทวนจนเหนื่อยใจ
                                           แก้วละออหอมหวนทวนความหลัง
                                           เมื่อครั้งยังวัยอยู่สวยสดใส
                                           หยิบดอกแก้วเสียบผมพรมลมไพร
                                           หอมชื่นไซร้กลิ่นกล้ายังตราตรึง
                                           ชมพูพวงพาดพันลอดรายเรียง
                                           กระจายเคียงริมรั้วดังกางขึง
                                           นานหนักหนาข้าคงครวญคำนึง
                                           หวังรักซึ่งพึ่งจิตสนิทนาน
                                           จะอิงแอบแนบข้างมิร้างเร่
                                           ราตรีเห่ขับกล่อมรักสมาน
                                           ใจจับใจโอบไว้ป้องภัยพาล
                                            ทิพาผ่านคล้อยเคลื่อนยังอุ่นไอ
                                            เชลงพจน์พิจิตรสถิตฟ้า
                                           รอนแรมหาองค์เอกหทัยใส
                                           ได้แต่วอนคำขานระบัดใบ
                                           มิเห็นในใครหนอคือคนเคียง
                                            พิกุลร่วงลานพ้อรอจะเห็น
                                            ดนูเป็นเช่นดังได้ยินเสียง
                                            ละมุนถ้อยร้อยหทัยให้อ่อนเอียง
                                            จักหมายเมียงมอบไว้ใจนงราม
                                            อรุณเรื่อเบิกหล้านภาพร่าง
                                            คงมิห่างพิงเพลินและคอยถาม
                                            จะห่มจิตสิทธิ์มอบตอบคำความ
                                            รักจะตามสามหล้าจ้าเจิดจินต์
                                            ใช่ลวงคำนำมากล่าวเสแสร้ง
                                            มิกลายแกล้งเอ่ยเอื้อนฝากฟ้าสินธุ์
                                            สมุทรลึกหยั่งรากล้นลานดิน
                                            รักมิสิ้นสลักซึ้งหนึ่งดวงใจ
                                     
                                    อรุโณทัย อาภาภัส
           
                                   ๓๐  กรกฎาคม ๒๕๔๗