เขาหินเพลิง

นกตะวัน

เดินมาได้สักครู่หัวหน้าพาเราเลี้ยวขวาตัดผ่านดงหญ้าเพ็กที่หนาแน่นมากไปตามทางเดินที่มองแทบไม่เห็น เราต้องเดินเรียงแถวไปตามทางเดินแคบๆที่หญ้าเพ็กสองข้างขึ้นมาชนกัน หนทางขรุขระเต็มไปด้วยก้อนหินใหญ่น้อย มีหลุมบ้างในบางช่วง และค่อยๆสูงชันขึ้นเรื่อยๆ เพราะเรากำลังเดินไปตามไหล่ เขาหินเพลิง ซึ่งมองขึ้นไปทางไหล่เขาตอนบนแลเห็นแต่ป่าเต็งรัง แต่มองลงไปในหุบเบื้องล่างแลเห็นป่าดิบแล้งสองฝั่งลำห้วยที่แน่นทึบจนมองไม่เห็นลำห้วย
สองข้างทางกลางป่าน่าหวาดเสียว 		
หากลดเลี้ยวเดินไถลไปไกลกว่า
หญ้าปึกแผ่นแน่นมากยากลุยท้า		
อุปมาเหมือนคลื่นลื่นกระเซ็น
เห็นสันเขาเฝ้าดูอยู่ไกลห่าง			
ภูเขากว้างเกินตามองฝ่าเห็น
เขาหินเพลิงเริงร้อนซุกซ่อนเย็น		
ยามเดินเล่นลมพัดสัมผัสกาย
เหล่าเต็งรังตั้งล้นจนถึงสัน			
ขึ้นบ่ยั่นสูงใหญ่ใต้แดดฉาย
แสงสีเหลืองเรืองรองต้องใบคาย		
แลเห็นคล้ายใครวาดสาดสีทอง
ถึงคราวแล้งแห้งจัดสารพัดร้อน		
ป่าล่อนจ้อนเจอต้นไม้ไร้ใบสนอง
พื้นป่าเลี่ยนเตียนโล่งโปร่งตามอง		
แดดซ้ำส่องสุมใส่เหมือนไฟลน
ในขณะที่ผมเดินอยู่เป็นคนที่สี่ตามหัวหน้าไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกเสียวอยู่เหมือนกัน กลัวว่าจะเจองูเข้าโดยบังเอิญ แต่ถึงอย่างไรผมยังเชื่อว่า เสียงฝีเท้าของพวกเราทั้ง 9 คน คงดังมากพอที่จะทำให้งูหรือสัตว์อื่นใดในบริเวณใกล้ๆตกใจเคลื่อนหนีไปโดยสัญชาติญาณของมัน ผมจึงเห็นแต่หอยทากเดินอยู่ตามทางเดินบ้าง ไม่พบผีเสื้อเลยในช่วงนี้ ส่วนนกนั้น เราได้เห็นนกขี้เถ้าใหญ่ (Large Cuckoo-shrike) และนกกระจิบหญ้าสีข้างแดง (Rufescent Prinia) 
สถานีวิจัยสิ่งแวดล้อมสะแกราช 8
17 กรกฎาคม 2547