ปากน้ำปราณ

นกตะวัน

เมื่อนั่งรถมาจนสุดถนน แทนที่จะได้เห็นปากแม่น้ำปราณบุรีเหมือนดังที่มีป้ายชี้บอกทางมา ปากน้ำปราณ แต่ถนนกลับมาสิ้นสุดลงที่ชายทะเล ผมมั่นใจว่าปากแม่น้ำปราณบุรีคงอยู่ถัดขึ้นไปทางเหนือ และคำว่า ปากน้ำปราณ ที่มีป้ายชี้บอกทางมา น่าจะหมายถึงบริเวณที่อยู่โดยรอบปากแม่น้ำปราณบุรีมากกว่า ในไม่ช้านายโต้งขับรถย้อนกลับ แล้วเลี้ยวขวา เลี้ยวซ้าย จนกระทั่งมาถึงชายทะเลอีกครั้ง แล้วเลี้ยวซ้ายตรงไปยังร้านอาหารที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
ปากน้ำปราณผ่านมาเกินกว่าเที่ยง			
หาที่เลี่ยงหลบแสงแดดแรงส่อง
ใต้ชายคาหน้าร้านนกร่านร้อง			
ยินทำนองน่าฟังนั่งเรื่อยมา
เย็นสายลมพรมพัดขจัดเหนื่อย			
พักหายเมื่อยมีแรงเข้มแข็งหนา
อิ่มอาหารจานเด็ดเสร็จยกมา			
คือคุณค่าของชีวิตใคร่คิดเจอ
คลื่นทะเลเร่มาเข้าหาฝั่ง				
เกลียวน้ำคลั่งซัดโครมโถมเสมอ
ยิ่งฟังไปใจฉันพลันละเมอ				
คล้ายเสียงเธอครวญคร่ำพร่ำได้ยิน
ทะเลเขียวเหลียวไปไกลสุดแสน			
แต่แร้นแค้นเหล่านกโผผกผิน
ท้องฟ้ากว้างร้างชีวิตลิขิตบิน		
ช่างเหงาสิ้นปากน้ำปราณเมื่อผ่านเยือน		
หลังอาหารทะเลมื้อกลางวันในเวลาบ่ายคล้อยมากแล้ว เนื่องจากยังมีเวลาเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะพลบค่ำ เจ้าชุงซึ่งเปลี่ยนมาเป็นโชเฟอร์แทนนายโต้งขับรถออกจากปากน้ำปราณทันที เพราะเราตั้งใจจะแวะดูนกที่แหลมผักเบี้ย หรือที่ใดที่หนึ่งระหว่างทาง แต่เนื่องจากอิ่มกันมากไปหน่อย และเหน็ดเหนื่อยกันไปนิด เจ้าชุงจึงขับรถเลยไปเสียฉิบ เราจึงเปลี่ยนใจเดินทางกลับกรุงเทพฯ ทั้งที่ยังไม่ใกล้พลบค่ำแม้แต่น้อย
เยี่ยมสามร้อยยอด 15
7 กรกฎาคม 2547