วิมานเมฆ
นกตะวัน
เนื่องจากถ้ำพระยานครเป็น จุดขาย อีกแห่งหนึ่งของอุทยานแห่งชาติเขาสามร้อยยอด ร้านอาหารที่เรียงรายอยู่หน้าหาดบ้านบางปูจึงมีนักท่องเที่ยวเข้าไปนั่งกินจนเนืองแน่น และลานจอดรถแทบไม่มีที่ว่างให้รถสักคันวิ่งเข้าไปจอด นายโต้งจึงตัดสินใจขับรถออกจากที่นี่ทันที ระหว่างทางเราฆ่าเวลาด้วยการชมเทือกเขาหินปูนทางด้านซ้ายและบ่อเลี้ยงกุ้งสองข้างถนน ในขณะที่ก้อนเมฆขนาดใหญ่ทอดตัวต่อเนื่องอยู่เบื้องหน้า ลอยให้เห็นล้ำหน้าไปเรื่อยๆ
เหนือถนนรถยนต์แล่นแผ่นดินกว้าง
มิเคยร้างเหล่าเมฆใครเสกสรรค์
ก่อก้อนขาวสกาวแข่งแสงกลางวัน
ทุกกลุ่มนั้นเกาะติดค่อยชิดมา
แต่บางก้อนค่อนใหญ่ลมไกวแกว่ง
เคลื่อนเร็วแรงสูงเรื่อยยาวเฟื้อยหนา
ดั่งหอคอยลอยเด่นเห็นเตะตา
รับแสงจ้าเจิดจรัสในบัดดล
คือวิมานม่านเมฆานภาสถาน
สูงตระหง่านสุดเอื้อมเงื้อมเวหน
หลอกลวงเราเฝ้าจ้องมองทุกคน
สวยเหลือล้นล้ำค่าท้องฟ้าครอง
เล่ากันว่าการเวกนกเสกสร้าง
หลับนอนหว่างวิมานเมฆเสกสนอง
ส่งเสียงใสไพเราะเสนาะทำนอง
สัตว์ยินต้องลืมตนหลับล้นตาม
วิมานเมฆที่เห็นอยู่เบื้องหน้ายังคงลอยเด่นสูงตระหง่านล้ำหน้าไปเรื่อยๆ แต่ในไม่ช้าเมื่อนายโต้งขับรถอ้อมไปอ้อมมาตามความคดโค้งของถนน วิมานเมฆนั้นจึงอันตรธานหายไป แต่ตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจรู้ได้ แล้วในไม่ช้าเราผ่าน ทุ่งสามร้อยยอด อีกครั้ง แต่อยู่เบื้องหลังหมู่บ้านแห่งหนึ่งทางด้านซ้ายของถนน ส่วนทางด้านขวาเรามองไม่เห็นทะเลเสียแล้ว จนกระทั่งมาถึงสามแยก นายโต้งจึงเลี้ยวรถไปทางขวา มุ่งตรงสู่ปากแม่น้ำปราณบุรี
เยี่ยมสามร้อยยอด 14
7 กรกฎาคม 2547