..เพียง..โลกส่วนตัว..

น้ำตาอาบแก้ม


ซุกตัวซ่อนซอกหนึ่งซึ่งห้องกว้าง
เพราะใจคว้างไร้หลักให้พักเศร้า
มือซ้ายขวาปิดป่ายก่ายหน้าเอา
อยู่กับเหงาโลกของเราเพียงผู้เดียว


จิตสำนึกเคว้งคว้างอ้างว้างยิ่ง
เพราะถูกทิ้งไร้คู่ไม่ดูเหลียว
ห้วงสำนึกลึกพรากยากยาเยียว
สำนึกเดียวคือคนรักมาหักลา


นั่งจ่อมจมตรมตรึกนึกแต่เศร้า
เพราะภาพเหงามันฝังยังโหยหา
รับไม่ไหวเจ็บปวดรวดกายา
ทรมา..มันอ่อนล้าอกระทม


เจ็บปวดกายจากรอยเข็มเล็มแทรกร่าง
ระงับคว้าง..ระงับโศก..ที่โลกถม
พึ่งเพียงยา..รักษาร่าง..ที่สร้างตรม
จิตยังบ่ม..ห่มทุกข์ที่ผูกใจ
				
comments powered by Disqus
  • ผู้หญิงไร้เงา

    19 กรกฎาคม 2547 12:31 น. - comment id 300924

    ซุกซ่อนใจกับความเจ็บที่เก็บลึก
    ในผนึกทุกครั้งยังหมองเศร้า
    ไม่เคยลืมอดีตกรีดใจเรา
    ที่ตัวเขาไปรักใครใหม่อีกคน
    
    จึงต้องจ่มอยู่วังวนปนรู้สึก
    ในความคิดลึกลึกรู้สึกหม่น
    ไม่อาจเป็นคนรักในกมล
    จึงอับจนไร้คู่อยู่เดียวดาย
    
    *-*กลอนแต่งได้ดีค่ะ  ชอบจัง*-*
  • Robert TingNongNoi

    19 กรกฎาคม 2547 12:55 น. - comment id 300945

    
    กลอนงามไพเราะ   สื่อรัดความรู้สึกให้อึดอัดจน
    รุ้สึกสัมผัสถึง  ความเดียวดายที่ไร้คนห่วงหาใยดี
    เก่งมากครับที่เรียงอารมย์ใส่ตัวอักษรได้ขนาดนี้๚ะ๛
    
    size>
  • เรไร

    19 กรกฎาคม 2547 13:06 น. - comment id 300966

    โกลส่วนตัวกลัวใครจะได้เห็น
    แสนลำเค็ญหัวใจเจ้าเจ็บช้ำ
    ด้วยความรักที่มีนี้ระกำ
    เธอมาซ้ำกลับมาทำย้ำแผลใจ
    
    เปิดปากแผลที่ใก้หายใหใจเจ็บ
    จังต้องเก็บรักร้อนซ้อนเอาไว้
    ไม่อนากให้ใครมาเห็นถึงข้างใน
    สร้างโลกใหม่โลกที่กลัวใจตัวเอง
    
    @@@@@@@@@@@@@@@
    
    ใครๆก็มีโลกส่วนตัวกันทั้งนั้น บางครั้งไม่อยากให้ใครได้เห็นมัน
  • แก้ม .. ป่อง

    19 กรกฎาคม 2547 13:23 น. - comment id 300985

    ยามที่ความสุขมาหา
    
    เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
    
    ยามที่ความทุกข์มาเยือน
    
    เหมือนเวลาผ่านไปช้า .. กว่าเดิมนัก
    
    .. แท้ที่จิงแล้ว ..
    
    เวลาเดินเท่ากัน .. ทุกวินาที .. ทุกวัน
    
    ไม่ว่าจะสุขหรือ  .. ทุกข์
    
    มีแต่ใจเราเท่านั้น .. ที่รู้สึกไปเอง ..
    
    
    
    สาวน้อยแก้มป่อง .. แอบย่อง .. มาทักทาย .. 
    
    
  • รดา

    19 กรกฎาคม 2547 14:08 น. - comment id 301025

    
    เจ็บปวดกายจากรอยเข็มเล็มแทรกร่าง
    ระงับคว้าง..ระงับโศก..ที่โลกถม
    พึ่งเพียงยา..รักษาร่าง..ที่สร้างตรม
    จิตยังบ่ม..ห่มทุกข์ที่ผูกใจ
    
    เจ็บจิตล้า พาลพาร่าง ไม่วางทุกข์
    เคยมีสุข เพียงชั่วยาม ที่ถามไถ่
    ทำไมรัก จึงต้องตก ฟกช้ำใน
    โลกทำไม ให้รักฉัน ไม่มั่นคง 
    
    ห้วงสำนึก ลึกพราย มิวายช้ำ
    ใจต้องด่ำ ดิ่งลึก ตกผลึกผง
    โศกไม่หาย เศร้ามิคลาย ใจมิปลง
    ชีวีคง ไร้คนคู่ อยู่เดียวดาย 
    
    
    ..เรามักถูกยัดเยียดในสิ่งที่เราไม่ต้องการ เสมอๆ ...

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน