ท้อแท้..

ผู้เฒ่า

ฟ้ากำหนดหรือไม่ผู้ใดสร้าง
จับเราวางบนถนนของคนเหงา
ทุกคืนวันมืดมัวคือตัวเรา
กระทั่งเงาสุขลางลางยังห่างไกล
          ขาดคนเข้าใจเคียงคอยเมียงมอง
ขาดคนครองปลอบขวัญยามหวั่นไหว
มิอาจหาพบผู้คนรู้ใจ
ยามหลับไหลนัยนาน้ำตาคลอ
          รู้สึกเบื่อลมหายใจไหลเข้าออก
อยากจะบอกหยุดไปก็ไม่ขอ
จะไม่รั้งเอาไว้จะไม่รอ
จะไม่ต่อขอสายลมหายใจ
           กล่องบันทึกความทรงจำคอยย้ำส่ง
จารมันลงรอยแรงแสดงไข
บนเศษเนื้อเสี้ยวเวรเดนหทัย
เขียนลงไปวันนี้ไม่มีเธอ
          ปิดเปลือกตาเอาไว้มิให้เห็น
รอยลำเค็ญหลั่งพลีตอนทีเผลอ
ซ่อนน้ำตามิให้ไหลให้ใครเจอ
ปล่อยมันเอ่อปลายหางตาหลบหน้าคน
          แค่ผืนทรายเธอย่ำถอยทิ้งรอยไว้
แล้วผ่านไปมิแลสักแม้หน
ฝากรูปรอยตอกย้ำให้จำทน
น้ำตาหล่นอกสะอื้นมองพื้นทราย
          คิดทบทวนทุกข์ทนเป็นคนแพ้
ที่ท้อแท้ทาบทามไร้ความหมาย
ที่ท่วมท้นทดแทนแน่นในกาย
ก็คือสายใยเศร้าเคล้าน้ำตา
         เจ็บนิดนิดอยู่ลึกลึกรู้สึกเหงา
โทษใครเขาโง่งมคิดชมหา
เป็นกระต่ายหลงแสงแห่งจันทรา
สมน้ำหน้าไม่เจียมเสงี่ยมใจ
          คืนนี้ข่มตาหลับช่างยากยิ่ง
ภาพเธออิงเต็มฟ้าตรงหน้าใกล้
ฝากข้อความทุกข์ทนถึงคนไกล
รู้บ้างไหมมีคนท้อทรมาน
         อยากให้เธอโทรมาราตรีสวัสดิ์
พูดชัดชัดว่ารักคงจักหวาน
แม้มิใช่ผู้สนองดั่งต้องการ
ก็สงสารสักนิดคิดเอาบุญ
         น้ำตาเอ๋ยหยาดมาบนหน้าโง่
คนอดโซขาดใจผู้ใดหนุน
เพียงน้ำใจสักน้อยคอยเป็นทุน
เกื้อการุญคนสลดจะจดจำ
         สิ่งที่ขอมิมากไปใช่ไหมเธอ
ถ้อยเสนอลิขิตอย่าคิดขำ
ทั้งทั้งรู้คนไกลนั้นใจดำ
ก็ยังจำฝังใจคิด..นิจนิรันดร์.@