เอื้อมดาว

ลูกกวาดสีฟ้า

ชายคนหนึ่งนั่งมองดาวดวงเล็กๆที่ฉายประกายอยู่เต็มขอบฟ้ายามราตรี
เขานิ่งพินิจอยู่ชั่วครู่
แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง
ฉันจะต้องเก็บดาวดวงนั้นให้ได้
ไม่ช้า
เหงื่อจากความเหนื่อยอ่อนก็หยดลงสู่พื้น
ด้วยความพยายามเอื้อมดาว  ขณะเดียวกันก็แหงนมองดวงดาวที่ตนปอง  ครั้งแล้ว  ครั้งเล่า
สำหรับครั้งนี้
	เขาทำสำเร็จ
ดาวดวงนั้นอยู่ในอุ้มมือของเขาแล้ว
เมื่อเขาก้มมองดาวด้วยความดีใจ  ที่มีมากเกินกว่าคำศัพท์ใดๆจะบรรยายความตื้นตันนี้ได้  
เขาได้พบกับ 
ความว่างเปล่า
สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดสูญสลายลง  เมื่อสำนึกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างเขาไม่สามารถคว้าดาวที่สูงส่งดวงนั้น  ณ  ฝั่งฟ้าไกล
(  ความพยายามทั้งหมด  หมดค่า  เมื่อดาวและชายผู้นั้น  อยู่กันคนละซีกแห่งฟ้า  )
One man sat to look up at the small star that shined a glitter full of a horizon,
At night time,
He was silent for a while,
Then complained with himself,
I must keep that star.
Soon,
Sweats from tired fall down to the ground,
With trying to reach the star, at the same time he was looking up at the star,
That he hoped, over and over,
For this time,
He is successful.
That star came through his hand already,
When he looked at the star with happiness that more than any word to describe,
The full of his heart,
He met with
Emptiness
All of things that he did, were ruin when he realize that a normal human like him can not reach that sublime star at the far coast sky.
[  Trying of all doesnt have a value when that star and that man stay on the other part of the sky.  ]