บทสุดท้ายของนิยายรัก...คือการกลับมาทบทวนสัญญาเก่า ๆ ที่เคยบอกว่าจะมีแต่เรา....สองคนเท่านั้น นับแต่นี้อะไรในโลกจะแปรเปลี่ยนก็ไม่สำคัญ แต่หนึ่งใจที่มีนั้นจะคงมั่นต่อเธอ ก็แค่สัญญาของผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่ง มันคงจะไม่ลึกซึ้งเท่ากับสิ่งที่ใครอีกคนเสนอ เขาคนนั้นอาจมีมากกว่าหัวใจที่ฉันให้เธอ ฉันยอมรับฟังเสมอ.....นะคนดี ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกรธหรอกนะ ถ้าจะบอกว่าทุกอย่างที่มีมาจะจบสิ้นลงวันนี้ พร้อมจะยอมรับฟังในทุกๆ เหตุผลที่เธอมี ไม่ได้หวาดกลัวกับการที่ต้องเดินต่อไปเพียงลำพัง เก็บสายตาเห็นอกเห็นใจแล้วไปซะ ไอ้น้ำเสียงเอื้ออาทรน่ะ...ต่อแต่นี้จะเป็นแค่ความหลัง ขอโทษนะที่วันนี้ไม่อาจฝืนทนรับฟัง เพราะไม่แน่ใจว่าจะสามารถปิดบังความอ่อนแอ อยากจะร้องไห้....ให้กับการร่ำลา แต่น้ำตาคงไม่มีค่าจะทำให้เธอหันมาแยแส อย่าบอกเลยว่ารู้สึกผิดในเมื่อเธอไม่เคยแคร์ ที่ผ่านมามันก็แค่การให้ความรักกับคนไม่มีใจ บทจบของนิยายรักที่ไม่หวาน คือตำนานของความทรมานและหม่นไหม้ คือบทเรียนสำคัญของคนที่ไม่มีค่าอะไร คือบทสุดท้ายที่ทิ้งรอยอาลัยไว้ในความทรงจำ
14 กรกฎาคม 2547 10:52 น. - comment id 298110
จำเรียงคำได้เนียนสวยทั้ง ภาษาและความหมาย นิยายเล่มนี้อ่านแล้วเศร้าเกินไปใจไม่อยากอ่าน ขอเปลี่ยนเป็นนิยามหวานจะได้ไหม ๚ะ๛size> แต่งได้ลึกซึ้งกินใจมากเลย อ่านแล้วเศร้าเกินไป
14 กรกฎาคม 2547 11:24 น. - comment id 298136
สวัสดีครับน้องอ้อ ตอนนี้พี่เมกกำลังทำงานและคอยตอบคอมเม้นท์ที่กลอน ใหม่พี่เมกอยู่นะครับ ยังเหลือสมาชิกอีกหลายท่าน ไม่รู้ ว่าวันนี้พี่เมกจะตอบหมดหรือไม่ เพราะงานก็มีให้ทำ ใจก็อยากตอบของสมาชิก และที่ต้องตอบเพราะต้องการ มอบความดีนี้ให้แม่พี่เมกแวะมาส่งข่าวแค่นี้นะครับ http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=3379
14 กรกฎาคม 2547 12:36 น. - comment id 298197
ใบไม้เจ้าเอย พี่ยังขอเก็บเจ้าไว้เชยแม้เจ้าปลิดใบหาย สานเป็นแผ่นแน่นหนักถักเป็นลาย ก่อปีกคล้ายนกบินผินสู่ฟ้า เป็นหลังคาครอบคลุมคุ้มครองเรือน เจ้าเป็นเพื่อนร่วมทางที่ตามหา อย่าอ่อนอ้อฤาท้อทรมา รักนี้มามอบมิตรสนิทเกลียว
14 กรกฎาคม 2547 13:13 น. - comment id 298216
**ตอบ ทิงนองนอย : เราไม่สามารถออกแบบความรักของเราได้หรอกนะคะ.. **ตอบพี่เมก : ขอบคุณค่ะที่แวะมาทักทาย เอาใจช่วยพี่ชายเสมอนะคะ **ตอบใจให้อาภาภัส : ยินดีในมิตรไมตรีที่มีให้ กับความห่วงใยที่ส่งมาเสมอ บางทีใบไม้ใบนี้...ก็แอบละเมอ ว่า...อาจค้นเจอความรักที่แท้จริง
14 กรกฎาคม 2547 14:56 น. - comment id 298255
รักร้าวคงจบลงตรงความเศร้า ทิ้งความเหงา น้ำตาไว้ ให้ใจเรา ฝากรอยแผล รอยอาลัย ไว้เพียงเงา แต่ตัวเขา ไปเป็นอื่น ชื่นกับใคร @@@@@@@@@@@@@@@@
14 กรกฎาคม 2547 16:29 น. - comment id 298282
หวัดดีนะครับ อ้อ ผมมาเป็นกำลังใจให้นะครับ เขียนได้เก่งมาก
14 กรกฎาคม 2547 20:14 น. - comment id 298392
บทจบของชีวิตครั้งสุดท้าย คือเธอนั้นมีคู่ใจที่แสนหวาน แต่สำหรับฉันมีแต่ความร้าวราน กับการทรมานอยู่คู่กับกาลเวลา *-*แต่งได้ดีมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบจัง*-*
15 กรกฎาคม 2547 12:17 น. - comment id 298777
font color=#0000FF> สวัสดีครับน้องอ้อ พี่เมกยังไม่ว่างเลยครับแต่พี่ก็เก็บหน้านี้ไว้ที่หน้าส่วนตัวพี่เมกแล้วนะครับ เพราะเพราะถูกใจพี่เมกมากถูกใจสรุปง่าย ๆ ถูกใจพี่เมกมั๊กม๊าก สายลมหนาวพัดผ่านผิวกาย ความเดียวดายรีบเกาะกลุ่มเข้ามาหา ความเหงา ก็รุ่มเร้าเข้ามา ช่างปวดเร้าหนักหนาเวลาที่ไม่มีใคร ขอให้มีเธอแค่คนเดียว แต่วันนี้ไม่ว่าจะเหลียวไปทางไหน ไม่มีเธอไม่เห็นเธอไม่เหลือใคร มีแค่สายลมที่อ่อนไหวพัดผ่านข้างกายเรา ฯ