ควาย..รำพึง..

ผู้เฒ่า

        ถือกำเนิดเกิดมาเรียกว่าควาย
มีร่างกายกำยำดูล่ำสัน
เกิดในโลกสดสวยอยู่ด้วยกัน
แต่แบ่งขั้นชั้นชนห่างคนไกล
       เป็นทาสแรงบนถนนของชนชั้น
ที่นานวันตลอดมาสิ้นค่าไข
เป็นเพียงสัตว์รูปชั่วไร้หัวใจ
จะมีใครเวทนาและปราณี
      กินทั้งแรงเลือดเนื้อยังเถือหนัง
สิ้นกำลังเข่นฆ่าน่าบัดสี
เป็นเพียงควายมิกล้าถามเรื่องความดี
แต่จะมีผู้ใดเข้าใจควาย
      พลีเพื่อคนทุกอย่างทั้งชีวิต
ท่านยังคิดว่าทรามไร้ความหมาย
คนเงียบงันขื่นขมที่งมงาย
ก็เรียกควายโง่เง่าไม่เท่าคน
      มิฉลาดปัญญาชนไม่พ้นคำ
สอนไม่จำก็ว่าน่าฉงน
เหมือนสีซอให้ควายฟังดั่งพิกล
แม้จะบ่นถ้อยเทียบยังเปรียบควาย
      สุนทรีนัยอารมณ์จะชมเพลง
ให้ครื้นเครงขี่เยือนยามเดือนหงาย
บรรทุกโลงลากเกวียนตอนเวียนตาย
ก็ไอ้ควายออกแรงแสดงมา
      ตาใสใสกลมซื่อที่สื่อให้
มีบ้างไหมความชื่นกลับคืนหา
มิอาจเอ่ยถ้อยคำจำนรรจา
เพียงสายตากาสรที่อ้อนคน
     ควายรำพึงบอกมนุษย์สุดประเสริฐ
สังเวชเถิดยินสดับความสับสน
สัตว์ผู้น้อยด้อยค่าเกินกว่ายล
ที่ทุกข์ทนโดดเดี่ยวโลกเดียวกัน
      คนกับควายอยากถามตรงความซื่อ
มิต้องซื้อหรือขออย่ารอสรรค์
ความจริงใจควรแสดงและแบ่งปัน
มิเช่นนั้นจะต้องอายแพ้ควายเอย@