อุษาสวาท

ผู้เฒ่า

สายน้ำเลาะเซาะแก่งลงแอ่งหิน
เสนาะยินยามยลสายชลไหล
กระเซ็นซ่านซัดสายสยายไป
ร่วมพงไพรหมู่พฤกษานานาพันธุ์
      เดือนอร่ามแจ่มตาเวลามอง
แสงเรืองรองทาบทา.นภาสรรค์
เจื้อยเจื้อยแจ้วสกุณาร้องหากัน
เรียกตะวันเลือนลับให้กลับมา
       ก่อนอุษารบเร้าจะเข้าสาง
ประคองข้างกุมมือส่งสื่อหา
จวนจะแจ้งคลาดแคล้วนะแก้วตา
ถึงเวลาจำพรากต้องจากไกล
       จุมพิตแก้มแขนสอดโอบกอดนิ่ง
หมายประวิงห้วงเวลาอย่ามาใกล้
หยาดน้ำตารินแสดงแสลงใจ
ถนอมไล้ลูบผมประโลมนวล
      กระซิบแผ่วแก้วตาพี่ลาก่อน
ใจรอนรอนกลืนกล้ำสุดกำสรวล
สะอื้นไห้พจน์พร่ำ.คำคร่ำครวญ
จะได้หวนทวนมาเวลาใด
      เสียงกระทั้นขันไขเจ้าไก่แก้ว
บอกสางแล้วสิ้นเวลาจะอาศัย
เจ้าดุเหว่าแซ่ซ้องดังก้องไพร
ดุจอาลัยห่วงหาเมื่อลาจร
      รอยสวาทบาดใจต้องไกลห่าง
ก่อนฟ้าสางอันทุอนุสรณ์
เสน่หาร่วมรสทุกบทตอน
ถ้อยวิวรณ์ความนัยยามไล้โลม
     ยังกระจ่างฝังจิตความคิดนึก
ในห้วงลึกสิ้นแรงใต้แสงโสม
ศศิฉายเงาสุขยามรุกโรม
เสน่ห์โฉมสะคราญสราญใจ
     เนียนละมุนลูบไล้ยามไหวร่าง
ถ้อยขนางส่งเสียงยามเคียงใกล้
กอดกวัดเยือนสรวงซ่านทรวงใน
นอนหลับไหลก่ายกอดตลอดคืน
     พลัดเอ๋ยพลัด.พรากไกลใจจะขาด
ต้องเคลื่อนคลาดแสนอนาถไม่อาจฝืน
อุษาสางผ่านเจ็บดุจเก็บกลืน
ความขมขื่นผูกพันธ์จนวันตาย
     กระซิบแผ่วข้างหูจงอยู่สุข
ลืมความทุกข์ท่วมท้นให้พ้นหาย
จำลาร้างคู่เคียงนั้นเพียงกาย
แต่คงสายเสน่หามิลาเลือน
    ก่อนอุษาสางสวาทขาดสวรรค์
มนต์บุหลันเลือนลอยจะคล้อยเคลื่อน
สิเน่หาลึกล้ำคอยย้ำเตือน
หวนมาเยือนเจ้าจอมกระหม่อมใจ..@