--- นิยายตะวัน ---

พู่กัน (เฉพาะกิจ)

                   เปลี่ยนสีเทาทาบฟ้ามาเป็นฟ้า
                      คงถึงคราแสงส่องละอองใส
                   ตาวันกรุ่นระอุแดดแผดอุ่นไอ
                   ส่องฟ้าให้เป็นฟ้างามยามรุ่งเช้า
                เสียงจิ๊บจิ๊บเจื้อยจ้อยเที่ยวคอยร้อง
                    ตามครรลองท้องนาดูน่าเหงา
                   แสงทองเริ่มเจิมฟ้าท้าตามเงา
                   ท้าให้เราลุกขึ้นตื่นจากคืนวาน
                     เพื่อรับไออบอุ่นจากทุ่นฟ้า
                เป็นศรัทธาสร้างกำลังหลังความฝัน
                   เบิ่งใจเปิดเพื่อเจิดจ้ารับตาวัน
                      แววตานั้นจงมุ่งไปในสายทาง
                  เหนื่อยอ่อนเพียงร้อนลงชั่วพัก
                  ลมสลักจะพัดพลิ้วปลิวผ่านหลัง
                    นั่งลงพักสักชั่วครู่เพื่อดูทาง
                    แล้วก้าวย่างต่อไปใต้แสงทอง
                  พลิกตะวันผันผวนใกล้จวนบ่าย
                 ร้อนมากหลายพาใจให้ไหม้หมอง
                        แผดรังสีสุริยะระอุพอง
                ผ่านเพียงต้องหลบร่มพรมร่มไม้
                กระจัดฟ้าแต่คราเช้าจนคราวคล้อย
                ตะวันค่อยลอยเคลื่อนเยือนธารใส
                    ไม่นานนักก็จากลาลงฟ้าไป
                   เลือนแสงไฟร้อนระอุดูดุดัน
                  แสงตะวันพลันจางลงกลางน้ำ
                      สนธยาเย็นย่ำคื่นค่ำฝัน
                วิถีชนเปลี่ยนเส้นทางกันกลางคัน
                   แบ่งส่วน-ชั้น ชีวากลางราตรี
                     สิ้นแล้วนิยายปลายตะวัน
                   โลมชายฝันฟ้าเหงา-เศร้า-สุขี
                  ครั้นหมดคืนตื่นอีกคราทองธาตรี
                 จะส่องศรีทั่วฟ้าครามเช่นยามเดิม