พิการกายบ่ายหน้า ขอทาน มือประนมกราบกราน ปากร้อง ชะตาบ่เป็นพาน ทองส่ง สุขเอย ทนอยู่เพียงเติมท้อง อิ่มได้ พอสม ศักดิ์ศรีใดห่อไว้ ลับตา หาใช่หมดดีมา อวดอ้าง ไยจึงใส่ครหา ใครต่าง คือคน เพียงเผื่อแผ่กันบ้าง อยู่ได้ร่วมดิ สังขารยังไม่ไร้ ดับลม กลับอยู่ทุกข์ระทม ร่ำไห้ ดินกลบเมื่อใดสม ใจอยาก ถึงแก่กรรมจบได้ หมดสิ้นกงกรรม