ดอกเอย ต้อยติ่งเอย ใครก็เหลียวมองเลยไป ไม่ควรคู่ ต้อยติ่งเจ้า ต้อยต่ำ ไม่ค้ำชู เจ้าแฝงอยู่ พงไพร ใช่น่าชม เป็นเพียงไม้ ประดับป่า ราคาต่ำ เขาเหยียบย่ำ ผ่านไป ใช่ทับถม สัจธรรมของชีวิต คิดแล้วตรม ไม่ดอมดม ไม่เชยชม แซมผมนาง ดอกเอย สีม่วงเอย อยากเฉลย ว่าพี่นี้ มิทิ้งขว้าง เห็นต้อยติ่ง ยืนต้นเหงา เจ้าอ้างว้าง เห็นฝักเขียว เรียวว่าง อยู่ข้างกาย พี่กลับนึก บูชา คุณค่าเจ้า เร่งแรงดีด เมล็ดเปล่า เจ้าห่างหาย อาศัยแรง ส่งพันธุ์ ปันกระจาย ให้แพร่หลาย ออกไป ในไพรแพร เจ้าเอย เจ้าสำรวม ไม่หวังร่วม พันธุ์เผ่า เจ้าเผยแผ่ ยอมอยู่เหงา ใจบรรเจิด ประเสร็จแท้ เปรียบเหมือนแม่ หนุนลูกเจ้า ให้ก้าวไกล ยอมก้มหน้า ช้ำใจ ไม่เหนี่ยวรั้ง ยอมแก่เฒ่า ลำพัง อย่างรักใคร่ ยอมทำงาน หนักนัก จักหักใจ ส่งลูกให้ เติบใหญ่ ใส่ใจดูแล แล้วลูกลูก กลับลืม มิปลื้มปลาบ ไม่เคยกลับ มากราบ บนตักแม่ ยิ่งเติบใหญ่ ยิ่งใจดำ ระกำแท้ ลืมแม้แม่ ที่เผื่อแผ่ แก่ลูกยา
ม้าก้านกล้วย 13 พ.ย. 2544 20:47 น. - ID 5582 
1622
0
0
14 พฤศจิกายน 2544 09:20 น. - comment id 19338
แต่งเก่งจังเลยค่ะ สอดคล้องทั้งถ้อยคำและเนื้อความ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
