ภาพมายา

ฉันเอง

วันนี้เป็นวันจันทร์แล้วสินะตอนนี้เธอกำลังเดินทางหรือว่า
เธอกำลังนอนหลับอยู่ในห้องของเธอฉันไม่อยากโทรถึงเธอ
ในตอนเช้าเพราะว่าเธอเป็นคนชอบนอนตอนเช้ามากที่สุด
เมื่อก่อนฉันเคยพยายามแซะให้เธอตื่นจากที่นอนไปวิ่งด้วยกัน
แล้วฉันก็รู้ว่ามันการฝืนใจเธอฉันก็เลยออกไปวิ่งคนเดียว
บางครั้งฉันก็ไม่ได้ไปวิ่งเพราะเธอไม่อยากให้ฉันไป
และฉันก็อดใจอ่อนไม่ได้อีกเพราะว่าฉันอยากอยู่ภายใต้
อ้อมกอดของเธอกับคำพูดที่ออกมาจากใจของเธอซึ่ง
ในตอนนี้ฉันไม่เคยได้ยินเลยนะฉันรู้ดีว่าเพราะอะไร
คงจะเหมือนสุภาษิตที่ว่ารักยาวให้บั่นรักสั้นให้ต่อ
และตัวฉันเองก็ไม่เคยพูดแบบนั้นกับเธออีกเลยนะ
เป็นเพราะว่าฉันกลัวหัวใจของฉันเองต่างหากหละ
ฉันกลัวว่าฉันตัดใจจากเธอไม่ได้เพราะว่าฉันยังรักเธอ
แต่ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอรู้หรอกนะเพราะว่ามันไม่ถูกต้อง
สิ่งที่เราคุยกันนั้นสั้นลงมากและไม่ใช่เรื่องนี้เราต่างคน
ต่างเลี่ยงที่จะคุยถึงมันฉันยอมรับว่ามันฝืนใจตัวเอง
ไม่มีอีกแล้วที่เคยใกล้เธอมันไม่มีเวลาอย่างนั้นอีกแล้วนะ
มันเป็นไปได้เพียงแค่ความทรงจำในอดีตเท่านั้นเอง
เหนื่อยหล้าเท่าไรอ่อนแรงกับความจริงที่เป็นกับรักที่เห็น
ที่เคยไขว่คว้ามันแต่แล้วความรักก็พลันจางและเลือนหาย
เคว้งคว้างลอยไปไม่เหลืออะไรสักอย่างมันเป็นแค่เพียงมายา