เราคงไกลกันมากไปใช่ไหม? ฉันไม่อาจไปดูแลเธอใกล้ ๆ เธอจึงเปลี่ยนไปแบบนี้ อยู่ไกลกัน ... ความคิดถึงที่มีให้คงไม่พอใช่ไหม ... คนดี เธอจึงตัดสินใจไปคบกับคนที่อยู่ใกล้กัน เสียใจไหม ... อยากบอกไปว่า ... เสียใจมาก แล้วก็คงตัดใจลำบาก มันยากเกินไปสำหรับฉัน แต่ในเมื่อเธออยากไป ... ก้อไม่อยากให้คำพูดมารั้งไว้ ..กับความผูกพัน แล้วคำสัญญาที่เคยให้ไว้ในวันนั้น ... ถือว่าฉัน ไม่ได้ยิน สำหรับเธอฉันคงเป็นได้แค่คนในวันวาน เรื่องราวต่าง ๆ คำพูดหวาน ๆ เธอคงลืมมันไปจนหมดสิ้น เสียงที่บอกว่ารักเธอ ...ก้องกังวาลในใจแต่เธอไม่ได้ยิน น้ำตาที่ไหลริน .... ความรักได้โบยบินจากไป ... เหลือเพียงแต่ความอ้างว้างโดดเดี่ยว รักเดียวใจเดียว ... แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นไม่มีความหมาย รอคอยคนของใจ ... แต่ผลที่ได้คือเจ็บปวดเจียนตาย ความหวังพังทลาย ... รักสลาย ...ไม่ถึงปลายทาง
19 มิถุนายน 2547 13:03 น. - comment id 286794
เพราะ ครับ หนิม ชอบ
19 มิถุนายน 2547 13:07 น. - comment id 286795
บทกลอนเขียนได้ดีค่ะ ตูนแวะมาเป็นกำลังใจให้นะคะ ....
19 มิถุนายน 2547 17:59 น. - comment id 286874
ไม่ต้องเศร้ายังมีเราอยู่ทั้งคน
21 มิถุนายน 2547 14:37 น. - comment id 287656
เพราะมากเลยค่ะคุณ....... เหลือเพียงแต่ความอ้างว้างโดดเดี่ยว รักเดียวใจเดียว ... แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นไม่มีความหมาย รอคอยคนของใจ ... แต่ผลที่ได้คือเจ็บปวดเจียนตาย ความหวังพังทลาย ... รักสลาย ...ไม่ถึงปลายทาง .............. สุดท้ายก็ทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง หัวใจไม่ได้มีไว้เพื่อฝังความปวดร้าว ฉันมีลมหายใจอยู่เป็นครั้งคราว ในหัวใจที่หนาวฉันจึงได้แต่ร้าวราน กระดานโต้คลื่น แวะมาโต้ใจเจ้าค่ะ
20 สิงหาคม 2547 01:04 น. - comment id 313290
เมื่อผมยังเด็กๆเคยได้ยินเพลงนี้จึงอยากเขียนให้อ่านนะ รักกันอยู่ข้ามขอบฟ้าเขาเขียว เสมือนอยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง ชังกันบ่แลเหลียวตาต่อกันมาเสมือนขอบฟ้ามาป้องป่าไม้มาบัง รักกันอยู่ข้ามขอบฟ้า ส่งใจมาแจ่มจีรัง เขาเขียวป่าเปลี่ยวบังดับเสมือนห้องครองรักกัน ชังกันผันพักต์แล้วเนตรงามแผ้วหรือแลเหลียว โอ้ฟ้า จำไม่ได้แล้วละ แต่ชอบอ่านบทกลอนหรือกวีนะผมแต่งไม่เป็นหรอก ขอบคุณ ให้กำลังใจนะ