เส้นขอบฟ้า

นกตะวัน

ภายใต้ชายคาของศาลาปลายสะพานไม้ เรานั่งพักผ่อนกันได้เต็มที่ และสัมผัสกลิ่นไอของทะเลอย่างเต็มอิ่ม แม้ว่าจะแลเห็นหาดโคลนยาวกว้างไกลมากเนื่องจากน้ำทะเลลดลงมากนั่นเอง ผมยกกล้องส่องออกไปจนสุดหาดโคลน เห็นฟองคลื่นสีขาวทยอยกันซัดเข้าสู่ฝั่ง แต่ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะซัดถึงฝั่งเสียทีเพราะน้ำทะเลยังไม่ขึ้น มองเลยออกไป แลเห็นท้องทะเลสีเขียวมรกตจรดกับท้องฟ้าสีครามจนแยกกันไม่ออกราวกับเป็นผ้าผืนเดียวกัน
เมื่อแผ่นฟ้ามาพบสบผืนน้ำ				
สีเขียวคล้ำแกมครามงดงามหลาย
แลกลมกลืนผืนเดียวเขียวไม่กลาย			
มองคลับคล้ายใครวาดปาดเกลี่ยกัน
ครั้นเรือน้อยคล้อยเลื่อนแล่นเคลื่อนผ่าน		
ราวเปิดม่านปูลาดสาดสีสัน
เห็นเส้นลากจากขวามาซ้ายพลัน			
ขอบฟ้านั้นเหนือทะเลไร้เล่ห์ลวง
เปรียบรักใครได้พร่ำเอ่ยคำหวาน			
ติดตรึงซ่านซึ้งใจใคร่แหนหวง
แต่รักนี้มีกรรมช้ำเต็มทรวง				
ยากเลยล่วงล้ำลึกแค่นึกคอย
เหมือนผืนฟ้าคราพบสบทะเล			
ไร้ลวงเล่ห์รักกันสันต์สุดสอย
เส้นขอบฟ้ามาพรากจากเพื่อคอย			
มิอาจถอยทุกข์ล้นทนรักรอ
ผมส่องกล้องมองไปทางซ้าย เลยออกไปไกลหน่อย แลเห็นอาคารบ้านเรือนและโรงงานอยู่ไกลลิบ เพราะบริเวณที่ผมส่องกล้องไปทั่วนี้แท้ที่จริงคือคุ้งอ่าวในอำเภอบ้านแหลมซึ่งแม่น้ำเพชรบุรีต้องไหลลงมาชั่วนาตาปี และหาดโคลนที่แลเห็นกว้างไกลจนสุดสายตาเกิดจากโคลนตะกอนที่แม่น้ำเพชรบุรีพัดพานำมาจากป่าเขาที่เราพึ่งแวะไปเที่ยวมานั่นเอง แต่ผมมองไม่เห็นปากแม่น้ำเพชรบุรี ในทิศทางที่เรือแล่นตรงไป เนื่องจากอยู่ห่างจากที่นี่ออกไปมาก
ท่องไพร ในเมืองเพชร (41)
3 พฤษภาคม 2547