ชายชราใต้จันทรา [月下老人 (Yuè Xià Lǎo Rén)]

หยางหลิว

月下老人
Yuè Xià Lǎo Rén
ชายชราใต้จันทรา
「เตร็ดเตร่ท่ามกลางรัตติกาล
ร้องขับขานสุนทรีกวีกลอน
ซ่งเฉิงแห่งนี้ข้าเว่ยกู้ผู้สัญจร
ศศิธรวอนแสงส่องทาง...」
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
แต่ใต้จันทราเฉิดฉาย
มิเดียวดายในแสงกระจ่าง
พบพานชายชราอ้างว้าง
มือมิวางห่างหนังสือถือครอง
ด้วยความกระหายใคร่รู้
รั้งเว่ยกู้หยุดยืนเมียงมอง
ตำราเปล่งประกายเรืองรอง
อักษรทองไม่อาจอ่านเข้าใจ
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
「เรียนถามท่านผู้เฒ่าแถลง
ช่วยชี้แจงคลี่คลายความสงสัย
หนังสือนั้นเป็นสิ่งของใด
แสงอำไพแท้จริงหรือลวงตา?」
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
「เมื่อรัศมีกำจรซ่อนมิได้
ตอบท่านไขข้อปริศนา
สิ่งของนี้ไม่แท้จริงไม่ลวงตา
ทั้งตัวข้าไม่ลวงตาไม่แท้จริง
เห็นหมู่หงษ์เหินกระเรียนร่อน
คนร่วมหมอนนอนแนบแอบอิง
ผูกชะตาวาสนาเหมาะมิ่ง
แท้จริงยิ่งสิ่งนี้ลงลายลักษณ์」
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
สิ้นคำคนหายผายผัน
ใต้แสงจันทร์ผุดผ่องส่องพักตร์
เป็นพรแด่ทุกผู้คู่รัก
ผูกสมัครรักคู่อักษรทอง
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
ตำนานของ Yuè Xià Lǎo Rén มีว่า
ระหว่างเว่ยกู้เดินทางผ่านเมืองซ่งเฉิง
ยามราตรีพบพานชายชราอ่านหนังสือ
ครั้นมองดูกลับไม่สามารถอ่านได้แม้สักตัวเดียว
เมื่อถามดูจึงทราบว่าหนังสือนั้นเป็นทะเบียนสมรส
ส่วนอักษรที่จารึกไว้เป็นอักษรเทพ
และชายชรานั้นก็เป็นเทพผู้ควบคุมการสมรส
ในสมัยก่อนจึงใช้คำนี้แทนการเรียกพ่อสื่อผู้นำสิริมงคลมาให้
(ที่ว่าหนังสือมีสีทองหนะคิดเอาเอง
ต่อให้จันทร์สว่างยังไงก็ไม่น่าจะสว่างพออ่านหนังสือได้)