ในวันที่ฝนตก

โชค ปวีณา

ในวันที่ฝนตก
	ผมตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันหนึ่ง  สายแล้วโชคดีที่ผมไม่มีเรียนในวันนี้   นี่ก็เก้าโมงเช้าแล้ว  มันยังมืดอยู่  ใช่มันมืดเพราะฝนตก  ตกปรอยๆและสม่ำเสมอ   ผมลุกขึ้นจากเตียง  เดินเซเหมือนละเมอไปหยิบกล่องใส่ซีดีสีน้ำเงินที่วางอยู่บนชั้นใกล้ๆกับหนังสือ   หยิบซีดีแผนหนึ่งขึ้นมา มันเป็นเพลงประกอบภาพยนต์เกาหลีเรื่องหนึ่งที่ผมประทับใจ   เลือก Track ที่  6  มันน่าจะเข้ากับบรรยากาศตอนนี้  ผมใส่มันลงในเครื่องเล่นซีดีเก่าใกล้พัง  มันเป็นเพื่อนที่ดีในทุกเวลา  ผมจะไม่โมโหมันตอนมันไม่อ่านแผ่นอีกแล้ว  บางทีมันก็คงเหนื่อย...ผมเดินไปที่ข้างหน้าต่าง   เปิดม่านออก  ละอองฝนปลิวมา  มันช่างเย็นชื่นใจ  ผมยืนรับละอองฝนอยู่ขณะหนึ่ง
	อย่าให้ผมเลือกเลยว่าผมชอบฤดูไหน  หรือไม่ปราถนาฤดูไหนเป็นที่สุด  ถ้าเป็นเช่นนั้นฤดูฝนที่น่าสงสารคงเศร้าและน้อยใจ   ผมมักจะเหงาตอนฝนตก   ผมเป็นเด็กฝนทำให้ผมไปวิ่งเล่นข้างนอกไม่ได้  พอผมโตขึ้น
ฝนก็ทำให้ผมต้องหยุด หยุดมองดูสายฝน  ... หยุดทุกอย่างก็เลยทำให้มีเวลาว่างพอที่จะคิดไปเรื่อยเปื่อย แล้วผมจะเหงาอย่างสุดขั้วฝนคือน้ำตา   ฝนคือความเศร้า   โธ่เอ๋ยผมช่างน่าสงสารนัก  
	บางทีการที่ผมยืนมองสายฝน  ยอมให้ละอองฝนได้สัมผัสตัวเสียบ้าง  ผมรู้สึกอะไรบางอย่างที่แปลกไป โธ่เอ๋ยฝนสิ..น่าสงสารกว่า   ผมไม่เคยเข้าใจฝนเลย  ฝนคงรู้ว่าผมกำลังร้อนรน   ฝนมาหาผมเมื่อไหร่ไม่รู้
ผมหลับไป   ฝนอาจมาพัดความเย็นฉ่ำให้ผมนอนหลับสนิท  ไม่ต้องกังวลกับอากาศที่ร้อน   จะได้ฝันถึงคนๆนั้นนานๆ   ฝนคงรู้ว่าผมร้อนรนเรื่องคนๆนั้น   ละอองฝนคงไม่อยากให้ผมเป็นอย่างนั้น  ถ้าร้อนนักก็สัมผัสละออง
ฝนเย็นฉ่ำก็คงหาย ฝนเจ้าคงอยากปลอบผม  แล้วอย่างนี้ผมจะยังเกลียดฝนได้ลงคออีกหรือ   ขอโทษนะ.ฝนเจ้าได้ยินหรือเปล่า  ข้าจะไม่ตำหนิการมาของเจ้าอีกเลย 
	ถึงตอนนี้เจ้าก็ยังไม่ไปไหน  เจ้าไม่ต้องตำหนิตัวเองหรอกผมจะไม่ตากฝนนานๆให้เป็นหวัด     เดี๋ยวก่อนผมยังมีเรื่องจะขอรบกวน   คนๆนั้นยังคงมีเรื่องอะไรอยู่ในใจเช่นกัน  เรื่องที่เธอไม่สามารถบอกผมได้
ผมไม่รู้ว่าเธอคิดมากเพียงไหน เพียงแค่ผมรู้สึกได้ทุกครั้งที่เราพบกัน  วอนฝนช่วยทำเหมือนที่เจ้าช่วยทำให้ผม   ผมไม่อยากให้เธอร้อนรนผมอยากให้เธอหลับสบาย   หลับฝันดีแล้วเธออาจจะฝันถึงผมก็เป็นได้     
                       แด่...แคทในอุดมคิ
                                                       โชค ปวีณา