เรือนรักกระดาษ

ผู้เฒ่า

มือที่สั่นหวั่นไหววางไม้สร้าง
           บรรจงวางผังลงตรงที่ฝัน
           กำหนดจุดหลุมแถวเป็นแนวพลัน
           วาดสวรรค์ทั้งที่ใจไหวระรัว
                  ขุดหลุมลึกลำบากวางรากฐาน
           จิตประหารคิดไปใจสลัว
           เหมือนขุดไว้เป็นลางฝังร่างตัว
           ทั้งที่กลัวต้องสร้างเพราะวางใจ
                  ปักเสาเอกเสาโทโห่เอาฤกษ์
           จุดธูปเบิกฤกษ์งามตามพระให้
           เสียงสนั่นแสร้งสนุกแต่ทุกข์ใน
           ที่อ่อนไหวแทรกซ้อนทุกตอนทำ
                   หิ้วอเสขึ้นวางข้างหัวเสา
           ประกบเข้ารอยบากที่ถากซ้ำ
           ใส่สนิทตามครูให้รู้จำ
           อย่าถลำรอยเลื่อนหมั่นเตือนใจ
                  สวมขื่อขวางจับวางหว่างอเส
           อย่ารวนเรหลอกหลงให้สงสัย
           รายละเอียดปลูกสร้างที่วางไป
           ละม้ายไม่ใจคนวกวนเวียน
                  ติดใบดั้งกึ่งกลางระหว่างขื่อ
           ฝันจะสื่อให้ตรงเหมือนลงเขียน
           แบบที่สร้างกำหนดเท่าเคยเล่าเรียน
           ไม่อาจเปลี่ยนเคลื่อนไหวเหมือนใจนาง
                  พาด.อกไก่วางใส่บนใบดั้ง
          อ่อนกำลังไหวหวั่นฝันที่สร้าง
          เรียงลำดับเรื่องรักที่จักจาง
          ช่างอ้างว้างไม่เหมือนใส่อกไก่ลง
                  มือที่จับไม้แข็งอ่อนแรงล้า
          วาสนาปานไกลแต่ใหลหลง
          แม้วางใจแต่ลึกลึกยังนึกปลง
         นวลอนงค์รักซื่อหรือรวนเร
                  วัดระยะเท่ากันจันทันวาง
         สับที่หว่างอกไก่ไม้อเส
         เอาโกร่งขึ้นมิให้งอนอ่อนเหมือนเปล
         อย่าให้เฉร่ำไรดั่งใจคน
                  เป็นภาพแทรกเงาซ้อนที่รอนร้าว
         ทุกเรื่องราวผ่านมาน่าฉงน
         รักหรือลวงจำแนกแปลกพิกล
         ต้องสู้ทนใจประจักษ์เพราะรักเธอ
                  นิ้วครึ่งสามไม้ยางใช้วางแป
         หัวท้ายแก้วางให้ลงตรงเสมอ
         ในห้วงรักใจภักดิ์คิดจักเจอ
         อย่าให้เก้อเป็นแผลเปรียบแปลาน
                 บรรจงวางกระเบื้องต่อเนื่องแถว
         รักษาแนวคู่ลอนซ้อนสมาน
         ใจประหวัดเรื่องราวที่ร้าวราน
         ช่างไม่หวานมองดูเป็นคู่เลย
                 เรือนเจ้าเอ๋ยรักกระจ่างหรือร้างรัก
         ช่างช้ำนักหวั่นไหวเกินใจเผย
         สุดสับสนเกินคำจะพร่ำเปรย
         ไม่อาจเอ่ยเอื้อนถามซึ่งความนัย
                เรือนที่ปลูกไม่เสร็จสำเร็จรูป
         เพราะมันวูบเจ็บจินต์สิ้นความหมาย
         ร้อยหมื่นแผลรุมประดังทั่วทั้งกาย
         อาจจะหายมิเหมือนแผลที่แพ้เธอ
                ปลูกเรือนรักลางเลือนเหมือนกระดาษ
         ลมเป่าขาดพังไปเพราะใจเผลอ
         วาดสวรรค์วิมานปานละเมอ
         สุดท้ายเก้อช้ำชอกรักยอกใจ
            
                ขอจุดเพลิงเผาเรือนที่เลือนลาง
         เพราะมันสร้างด้วยน้ำตาเป็นค่าไข
         ดอกไม้จันทร์วางสลุตแล้วจุดไฟ
         ขอจงไหม้หายลับพร้อมกับเธอ..@