บทสนทนาของปานตะเว็นกับเต่าพงษ์

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ปานตะเว็น : 
       พ่อครับผมคิดถึงสาว
มันปวดราวเป็นเหน็บเจ็บปนหงอย
มันว้าวุ่นเหว่ว้าจนตาลอย
มันรอคอยเวลาอยากมาเจอ
	ไม่เห็นหน้าเห็นเสื้อผ้าก็อุ่นอก
เห็นหน้ากันยิ่งงันงกตกพุ่มเพ้อ
นอนหลับตาทว่าใจไพล่ละเมอ
ฝันว่าเจออยากเชื่อมใจเชื่อมไมตรี
	พ่อครับผมควรทำอย่างไร
ไม่อยากทิ้งหัวใจราวพ่ายหนี
อยากให้ความคิดถึงน้อยหนึ่งนี้
เกิดผลดีอันพึงใจในเวลา
เต่าพงษ์ :
         ถึงพ่ออำลูกก็รู้อยู่แก่ใจ
เมื่อเราคิดถึงใครใจใฝ่หา
อยากพบเจอยลแววใจในแววตา
อยากพูดจาเอื้ออารีดีงาม
	ดีแล้วที่หนูตรองมองความคิด
จะถูกผิดพ่อก็ไม่อยากให้ขาม
อาจปวดแปลบใจบ้างบางโมงยาม
ยังเปลี่ยนตามแต่ปัจจัยในห้วงกาล
	ชั่วเวลาที่เราว่างมานั่งเหม่อ
ก็คงคิดถึงเธอหวามหวามหวาน
แต่เมื่อเราเอาใจไปกรำงาน
ความฟุ้งซ่านเลื่อนลอยก็พลอยเลือน
	ช่วงเวลาที่หนูอยู่คนเดียว
อาจเปล่าเปลี่ยวดวงใจราวไร้เพื่อน
ลองใช้ธรรมกำหนดใจไม่แชเชือน
ทุกข์อาจเลือนเป็นสนุกแล้วสุขเย็น
	เมื่อสงบก็จะพบความสบาย
ความผูกมัดอันวุ่นวายอาจได้เห็น
แต่ก็ดีหากแก้วใจหยิบใช้เป็น
อาจเปลี่ยนเข็ญเป็นขันสร้างสรรค์ไท