รักหวานหวานรักกว่าครั้งใด

วสุนทรา

ลานไม้ป่าเขียวชะอุ่มเป็นซุ้มเถา
ดลใจเราให้ก่อเกิดอารมณ์ศิลป์
ร่ายคำหวานปานว่าเป็นศิลปิน
กลั่นจากจินต์สื่ออักขราภาษาใจ
ความงดงามที่ได้พบและสัมผัสท่ามกลางธรรมชาติอันอยู่รายล้อมรอบกายนั้น..
..เปรียบดั่งเป็นเช่นความรักรักคงหวาน
สุขสำราญเลิศเลอมิสงสัย
คงเป็นรักอันซาบซึ้งตราตรึงใจ
เทิดทูนไว้ด้วยหทัยเปี่ยมภักดี
เปรียบดั่งบุญคงเป็นบุญหนุนนำสร้าง
จึงสล้างกระจ่างใจในวันนี้
หวานละมุนกรุ่นอาทรค่อนมากมี
ด้วยรักนี้จักพลีแด่มหาชน
มองดูฟ้าฟ้าสีครามยามเมฆหลบ
เส้นขอบฟ้าคล้ายบรรจบเหนือทิวสน
ยามนี้ใจสุขสงบไม่ทุกข์ทน
คล้ายหยุดซนซอกซอนย้อนมายา
มองตะวันตะวันรอนอ้อนสิงขร
ทิ้งแสงอ่อนหลับลับลงเหลี่ยมผา
งามดั่งมนต์ดลด้วยฤทธิ์เทพยดา
ปานดั่งว่าอยู่ในป่าหิมพานต์
เสียงวิหคนกร้องซ้องสลับ
ราวเสียงกลับขิมพิณสอดผสาน
แสนตะลึงตรึงมนล้นดวงมาน
ให้ใจหวานหวานใจเกินไขคำ
...ยามค่ำท่ามกลางความวิเวก..ใจอาจโหยหาอาวรณ์ถึงทิวาที่กำลังจะจากไป..เมื่อราตรีมาเยือน..หากอยู่ในดงเถื่อนเกลื่อนไพร...ไยมิหวาดไหวเกรงกลัวต่อภยันตรายที่จะมาถึง...
..เสียงสวดมนต์ในวิหารขานคำแว่ว
สยบแน่วใจโลเลไม่เซถลำ
วรบทพุทธพจน์ลดล้างกรรม
คอยขย้ำห้ำหั่นบั่นมลทิน
...หากว่าไร้ซึ่งภาระทั้งปวง...คงจะ
..สยายผมปลงเกศาแทบเบื้องบาท
ปทุมาศมารองรับวัตรแห่งศีล
สัตยาดิษฐานจารจดจินต์
แม้นกายสิ้น...ขอใจเราเฝ้าพุทธองค์
....เนื่องในวันใกล้วิสาขบูชามหาบูรณี   ลูกน้อยขอนอบน้อมดวงฤดีอภิวาทแทบพระบาทพระชินสีห์...ผิ...ที่แล้วมานับแต่ชาติภพแรกมาจนถึงณวันนี้ไซร้..ลูกน้อยได้พลั้งผิดพลาดปรามาศองค์รัตนตรัยมณีศรีพุทธันดร ประการใด...ลูกขอกราบขอขมาโทษด้วยใจเปี่ยมภักดีไม่มีเสื่อมคลาย ด้วยบท...
...สัพพังอะปะราทัง ขะมะถะเม ภันเต อุกาสะ ทะวาระตะเยนะกะตัง
..สัพพังอะประราทัง  ขะมะถะเม ภันเตอุกาสะ ขะมามิภันเตฯลฯ
คนยื้อแย้งผ้าขี้ริ้ว..ทำไมจิตตนชอบวกวน เสาะแสวงหาสิ่งที่คนยื้อแย่ง นิพพานล้ำค่าราคาแพง ไม่ต้องยื้อแย่งไยไม่ไป
..พระโอษฐ์เอื้อนเอ็นดู
พระสัพพัญญูพุทธเจ้า
พระเมตตาเวไนยเหล่า
พระชี้ทางเข้านิรวาน
..วิสาขใกล้เวียนมาบรรจบ
สองพันห้าร้อยสี่สิบเจ็ดครบพุทธขาน
ถ่ายทอดธรรมย่ำเหนือโลกสู่นิพพาน
ปิดสังสารปิดชาติภพจบไตรภูมิ
..../I....   .../I....    ..../I....
..................๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๗   ณ เวียงนพบุรีศรีนครพิงค์อิงสุเทพบรรพชาล