ระบายอะไรออกนิดนะ

sun strom

วันนี้ตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ว่าจะลงเรื่องสั้นให้จบ ๆ ซักที แต่ไม่มีสมาธิ
อยากแต่งกลอนก็แต่งไม่ได้ สมองไม่ลื่นไหล จิตใจค่อนข้างเฉื่อยชา
อารมณ์คนเรามันช่างแปรเปลี่ยนได้ทุกโมงยามจริง ๆ
จะว่าเราเหงาก็ไม่ใช่หรอกนะ จะว่าเราทุกข์ก้อไม่ใช่อีก
เราเองก็แฮปปี้อยู่นี่นา มัทนั่งฟังเพลงหวานๆ เย็น ๆ
มาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไร้อารมณ์ที่จะแต่งกลอน
ในใจก็คิดไปด้วยเรื่องต่าง ๆ มากมาย
เงาของใครบางคนแว็บผ่านเข้ามาทางความคิด อยากตัดทิ้งไปจัง
แต่ใจเจ้ากรรม ไม่ยอมทำแบบนั้น ทำไมมัทต้องคิดถึงเค้าตลอด
ในช่วงที่เรามีความรู้สึกตัว หรือว่ามัท มัทคิดถึงเค้ามากไป 
จนไม่มีใจจะทำอย่างอื่น หรือนี่เป็นความรัก ที่คนอื่น ๆ เค้ามีกัน 
ผ่านมาหลายปีแล้วที่อารมณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง
เสียงเพลงช่างเพราะจับจิต ทำให้เรามีชีวิตชีวา อารมณ์อิ่มเกิดในใจ
อยากนั่งฟังแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ยอมรับว่าลึก ๆ ของจิตใจแล้วมีความสุข
สุขที่จะคิดถึงใครคนนั้น ไม่เบื่อที่จะคิด แล้วเค้าจะคิดถึงเราอย่างที่
เราคิดถึงเขาบ้างป่าวนะ ภาวนาให้จิตใจตรงกันบ้างเถอะ
อารมณ์ สุนทรี มีมาแล้ว
หวานเจื้อยแจ้ว ในใจ กับคนนั้น
ป่านนี้เขา อมยิ้ม กับใครกัน
คิดถึงฉัน บ้างป่าว เล่าพี่ชาย
เป็นความสุข เกิดใน จิตใจฉัน
ถามหาวัน เป็นจริง แล้วใจหาย
อนาคต ไม่แน่ เราอาจตาย
หรือเขาหาย จากเราไป ไม่รู้เลย
มีเวลา นิดหน่อย ขอคว้าแล้ว
พูดแผ่ว ๆ ผ่านโทร เราสุขเอ๋ย
หากเป็นได้ อยากโผ ซบอกเลย
แต่ทรามเชย ทำไม่ได้ ไม่ใจพอ
เราทราบอยู่ เต็มอก ชกไม่ได้
เขามีใจ แต่ตัว ไม่ว่างหนอ
ขอแค่รัก พูดคุย ได้หยอกล้อ
แค่นี้ก้อ สุขสม อารมณ์เอย

เป็นอารมณ์รักที่ก่อเกิดในใจ
เกิดด้วยความบริสุทธิ์
ไม่ได้แฝงอะไรไว้ซักอย่าง
แม้จะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า
มัทสัญญา จะรักตลอดไป
เราไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมกัน
เพียงคนที่เรารักมีความสุข
 ก็เป็นสิ่งที่น่ายินดีไม่ใช่หรอ
รักพี่นะพี่พายุ ไม่เคยเปลี่ยน
ไม่ได้หวังจะอยู่ด้วยแต่หวังให้พี่
มีความสุขพร้อมครอบครัวลูกกับภรรยา