เคยหนาวเหน็บ เก็บดวงใจ ใส่ลิ้นชัก กับความรัก ฉันใส่กลอน ด้วยเหตุผล มิมีหรอก ใช้เพียงใจ ให้ได้ยล ไม่ผ่อนปรน คนเข้ามา มิตราใจ ด้วยตัวฉัน มีสมอง ไว้ตรองคิด มีดวงจิต จารณา หาเหตุไข จัดการได้ ทุกที มิว่าใคร เรื่องหัวใจ มันเรื่องรอง สมองมา จวบวันนี้ วันมีเธอ ให้เพ้อถึง ทุกนาที ใจตราตรึง คะนึงหา เธอไขกลอน ปลดเปลื้อง พันธนา รักได้มา ละลายใจ ไร้ต้านทาน เหตุผลฉัน นั้นยังมี ยังดีอยู่ แต่โปรดรู้ ไม่ทันใจ ที่ขับขาน รักยิ่งใหญ่ ชายคนหนึ่ง ตรึงตราตราน อีกเนิ่นนาน กาลเปลี่ยน มิเปลี่ยนแปลง เธอเหมือนฝัน ในวันคืน อันชื่นจิต เหมือนอาทิตย์ ส่องอำนวย ช่วยแถลง เหมือนกำลัง ของหัวใจ ช่วยเติมแรง คือลำแสง แห่งรัก ที่ปักใจ ดุจมนต์ขลัง ทรงพลัง พลันสะกด จะหาหมด ลดเปลี่ยน ไปไฉน ตกหลุมรัก ภักดี ที่ดวงใจ รัก รัก รัก มากมาย เกินใจจำ
17 พฤษภาคม 2547 06:27 น. - comment id 269137
:)
17 พฤษภาคม 2547 08:57 น. - comment id 269163
เธอเหมือนฝันอันสดใสด้วยแสนหวาน งามตระการดวงจิตคิดห่วงหา เธอจึงเหมือนคนดีที่อุรา อยากใกล้ชิดเสมอมาด้วยรักเธอ *-*กลอนไพเราะดีค่ะ*-*
17 พฤษภาคม 2547 09:30 น. - comment id 269186
อืมม.......สดชื่นกับรักแบบนี้ ง่าย ๆ ดีครับ.^_^
17 พฤษภาคม 2547 12:21 น. - comment id 269290
ประทับใจ...ซึ้งกินใจมากเลยครับ...ถ้าคนที่คุณมีความรู้สึกดีดีได้รับรู้ เมกคิดว่า เขาคงคิดมากเลยอ่ะ ถ้าไม่เคยคิดก็ต้องหยุดคิดกันมั้งหล่ะ คิ_คิ เอาใจช่วยนะครับ
17 พฤษภาคม 2547 13:12 น. - comment id 269329
คงจะเหมือนขุนแผนแสนสะท้าน สะเดาะกลอนเข้าบ้านถึงห้องหอ ก็พอดีนางพิมเธอนอนรอ ก้อนน้ำแข็งไม่ติดคอกลืนสบาย อิอิ เราก็ชอบน้ำแข็งใสใส่น้ำแดงราดนมนิดหน่อย อิอิ