เลอะเลือน

ผู้เฒ่า

จิตประหวั่นหวาดวิตกโอ้อกเอ๋ย
     คำเจ้าเอ่ยบอกฝันน่าหวั่นไหว
     ฟ้าไร้ดาวเจ็บเท่าเหมือนเจ้าไกล
     ฝากเอาไว้แต่คำที่กล้ำกลืน
         แบกถุงผ้างกงกเงิ่นขาเดินสั่น
     ตามหาฝันลมลมโง่งมฝืน
     คนงมงายเงียบเหงาที่เขาคืน
     รักระรื่นรวดร้าวเรื่องราวลวง
        งงงันเงียบหงุดหงิดชีวิตหมอง
     น้ำตานองรักวาย.มลายสรวง
     ความรักเป็นเงื่อนงำที่ช้ำทรวง
     โดนเด็ดดวงวิญญานสะท้านใจ
        เหลียวมองหาคนช่วยโปรดด้วยเถิด
     รักที่เกิดหยิบส่งอย่าสงสัย
     เอื้อมมีอฉุดรั้งรักที่ผลักไป
     ถนอมให้ความชื่นหวลคืนมา
        ทะเลทรายร้อนแล้งเหือดแห้งโหย
     ยามฝนโปรยความชื่นตื่นผวา
     น้ำคำรักเพริศแพร้วของแก้วตา
     มิอาจหาความชุ่มที่นุ่มนวล
        คนเลอะเลือนเคลื่อนคล้อยลับลอยเลื่อน
     ถิ่นเคยเยือนยลยินสิ้นกำศรวล
     จำจากจรจักจารจำคำคร่ำครวญ
     สิ้นสัดส่วนสุขสันต์เธอปันใจ
        คนโง่งมเงียบเหงาใครเล่าเห็น
     ใครจะเป็นความชุ่มนุ่มไสว
     ยามรันทดรักเวียนเธอเปลี่ยนไป
     จะมีใครคอยรับซับน้ำตา
       หวามวิเวกวังเวงบทเพลงเศร้า
    คนเคลียเคล้าคู่คลาดมาพลาดหา
    บทเพลงเหงาสร้างสรรพรรณา
    ร้อนปานว่าน้ำกรดมารดกัน
        คนเลอะเลือนโง่งมที่ตรมจิต
    ร่างลิขิตคำกลอนมาย้อนฝัน
    ถึงเรื่องราวรักสลายที่กลายพันธุ์
    ไม่มีวันชื่นชมให้สมปอง
       บทสุดท้ายของเรื่องมิเคืองขุ่น
    ขอบพระคุณเคยให้ใจสนอง
    เรียนเพื่อรู้เรื่องรักจักทดลอง
    แม้จะต้องจำนานชั่วกาลเอย...@