เนโร

นกตะวัน

ผมกลับมาที่ศาลาแปดเหลี่ยมเพื่อดื่มน้ำและพักผ่อน บางคนเดินกลับมาด้วย แต่หลายคนแยกย้ายออกไปดูผีเสื้อ บนเสื่อผืนใหญ่ใต้ร่มไม้ห่างออกไป ผมเห็นแอ๊ะกับเบี้ยวกำลังสอนลูกศิษย์วาดภาพผีเสื้อ บริเวณลานกางเต็นท์มีนักท่องเที่ยวเดินกันขวักไขว่ แต่แทบทุกหนทุกแห่งทั้งบนพื้นดิน ในกอพืช และกลางอากาศ เต็มไปด้วยผีเสื้อหลากชนิดและสีสัน ผมเดินลงไปที่ลานผีเสื้ออีกครั้ง มีคนมุงดูอยู่ไม่กี่คน จนสะดุดตากับ ผีเสื้อหนอนใบกุ่มเนโร (Orange Albatross) 
กลางแสงแดดแผดเผาแสนเร่าร้อน		
ผีเสื้อชอนดินชุ่มรุมกินโป่ง
อยู่เบียดเสียดเยียดยัดอัดปีกโค้ง		
ต่างยกโก่งปีกแกร่งแข่งเรือใบ
แต่ตัวหนึ่งพึ่งเห็นเป็นส้มแสด			
แทรกกลางแวดวงเพื่อนเกลื่อนสีใส		
ดั่งเปลวเพลิงเริงร้อนซุกซ่อนไพร		
ช่างสรรค์ใส่สีแสงแห่งอาดูร
คือไฟลุกปลุกเร้าเผากรุงโรม			
จนไหม้โหมหายลับเมืองดับสูญ
เนโรทำช้ำใจใครเทิดทูน			
เพราะทรงสูญพระสติริทำลาย
ไฟจึงย้อนสะท้อนตรงลงปีกเจ้า		
ให้คอยเฝ้าฝากเตือนเพื่อนทั้งหลาย		
ยามเข้าป่าอย่ารุดจุดวอดวาย			
หากป่ากลายเป็นเถ้าเศร้าทุกคน
นักท่องเที่ยวทยอยกันเดินกลับมาบ้างแล้ว เพราะในช่วงนี้เจ้าหน้าที่ไม่อนุญาติให้ใครมากางเต็นท์พักแรมที่หน่วยฯ บ้านกร่าง เนื่องจากซ่อมแซมถนนหนทางและสร้างห้องน้ำยังไม่เสร็จ ทุกคนจึงต้องลงไปกางเต็นท์พักแรมรอบๆที่ทำการอุทยานฯ แต่ยังไม่มีนักดูผีเสื้อคนไหนเดินกลับมา ผมกับต้นจึงเดินไปตามถนนมุ่งไปทางห้วยหนึ่ง แต่เดินไปได้สักพักเจอกับเกรียงไกรและผู้ติดตาม เราจึงพากันเดินกลับ เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม เกรงว่าฝนจะตกลงมาในไม่ช้านี้
ท่องไพร ในเมืองเพชร (14)
1 พฤษภาคม 2547