...เสือสิ้นลาย...

ผู้หญิงสีม่วง

สายลมเย็น พัดผ่าน ใจซ่านหวิว
เห็นเธอคิ้ว ติดกัน ตานั้นร้อน
คิดหาคำ แก้ตัว กลัวเธองอน
ทำใจดี สู้เสือก่อน ร่อนหาเธอ...
คงจะหนาว..แผ่ซ่านถึงสันหลัง
เธอนั้นยังมีชีวิต..อยู่อีกเหรอ
เล่นหายหัวตัวไม่มา..ให้เจอะเจอ
คิดว่าเผลอเดินละเมอ..ตกบ้านไป
โอ้เธอจ๋า อย่าเคืองโกรธ โปรดอภัยด้วย
เดี๋ยวไม่สวย ตีนกาโผล่ ยิ้มโก้ให้
ที่หายหน้า ไม่มาเจอ ใช่เผลอใจ
ขอได้ไหม อย่าสื่อตา จะฆ่ากัน
ทำเป็นมาพูดจาดี..มีที่ไหน
คงท่องจำจนขึ้นใจ..ใช่ไหมนั่น
เปิดตำรามางอนง้อ..พอรู้ทัน
ความจริงใจจะให้กัน..มันไม่มี
แหมะรู้อีก อุตส่าห์ ทำหน้าแสร้ง
เป็นนักแสดง ชั้นนำ ทำไม่รู้ไม่ชี้ 
เอ้ยไม่ใช่ คนดีจ๋า อย่างอนซี
ยิ้มนะยิ้ม ให้ฟันนี้ มีประกาย
ว่าแล้วยังมาทำท่า..หน้าทะเล้น
พ่อหน้าเป็น..ต้องเล่นตัวเผื่อแก้หาย
เดี๋ยวจะหาว่าฉันนั้น..มันของตาย
ยอมแพ้ชายง่ายอย่างนี้..ไม่มีทาง
โถ่ โถ่ โถ นะโถ่ นะโถ่ถัง
รักเธอจัง รักเธอจริง ไม่ทิ้งขว้าง
สัมผัสใจ ดูไหมจ๊ะ แม่นวลนาง
ทุกๆอย่าง จริงแท้ ไม่มั่วชัวร์ .. (อิอิ) 
งั้นขอไปยืมมีดหมอ..มาเตรียมไว้
ขอดูใจให้รู้แน่..แท้หรือมั่ว
เอ๊ะทำไมใจเธอสั่น..เหมือนหวั่นกลัว
แล้วบอกชัวร์..ตัวเย็นเฉียบเงียบไปเลย
ฮ่าฮ่าฮ่า เออผิด ก็ผิดว้า
จะดุด่า เหมือนโฮ่งโฮ่ง แล้วอย่าเฉย (อิอิ)
รักกันนะ ดีกันนะ แม่ทรามเชย
มาลงเอย เหมือนเก่า เรารักกัน .... 
คุกเข่าลงตรงหน้า..เธอกล้าไหม
จะขอดูความจริงใจ..ที่ให้ฉัน
ทิวลิปสวยด้วยสักช่อ..มากำนัล
แล้วเอ่ยคำขอโทษฉัน..ให้ลั่นซอย
เกิดเป็นชาย ชาตรี ดังก้องฟ้า
ให้คุกเข่า ขอขมา อย่าพูดพล่อย
ปล่อยให้ลาย เสือหาย ละลายลอย
แต่สุดท้าย พูดเสียงอ่อย ครับผมทำ....
.....................................
ฮะฮะ..พอแต่งกันจบจนแล้ว..รู้สึกว่า..ชอบกลอนนี้จัง
โดยเฉพาะบทจบ..ถูกใจมาก ๆ ค่ะ.. ( เชียร์กันเอง..555 )
เริ่มแต่งกลอนนี้กับคุณเมจิคเชี่ยน..ตั้งแต่วันอังคาร..แต่งได้  6 บท
แล้วพ่อคุณก็หายตัวไปเฉย ๆ ไม่โผล่เลย..
ไอ้เราก็นั่งรอไปเถอะ..เล่นเอาเกือบจะงอนไปจริง ๆ 
หายหน้าหายตาไป 2 วันกว่า ๆ มาวันนี้..พ่อคุณก็โผล่มา..
เลยได้แต่งต่อจนจบ..คิดว่าจะต้องดองกลอนนี้ไว้จนเปรี้ยวซะแล้ว..
อ่ะ..โทษฐานที่ปล่อยให้รอนาน..เอาทิวลิปมาง้อช๊านนนซะดี ๆ  อิอิ